Mikið leiðist mér þetta endalausa myrkur. Sama veðrið vikum saman. Rigning, lágskýjað og hitastig rétt ofan frostmarks. Það getur svo sem vel verið að fólk á meginlandinu kunni að meta slíkt tilbreytingarleysi og deyfð í umhverfi sínu, en ekki við Íslendingar. Við viljum annað og meira. Við þráum umhleypingar og óútreiknanlegt veður - þá veðráttu sem skóp þjóð okkar í gegnum aldirnar.
Loksins í gær hélt ég að þessari lágdeyðu væri lokið, því þá kom kolniðamyrkur, snjókoma, hagl, rigning og heiður himinn - allt á sama klukkutímanum. Mér leið vel. Ég fór út fyrir og andaði djúpt að mér köldu loftinu og hélt að loksins væri kominn vetur. Rigningin barði mig og snjórinn kældi á mér andlitið og vakti norræna sál mína. Blóðið þrýstist um æðar og mér fannst ég lifa á ný.
Stuttu síðar féll allt í sama farið aftur og myrkrið færðist enn á ný yfir borgina. Ég drattaðist inn á kontór og settist bölvandi við borðið.