Undarlegur oft var hnokkinn:
ungur gekk í Bændaflokkinn.
Pólitíkin piltinn herti,
prúður flokksins heiti sverti.
orti meyjan til hans óð,
enda var hún skolli góð.
Á hann snáðinn hlýddi hljóður.
Henni var hann síðan góður.
Rjóður niðr'á knéið kraup
kvalir stúlkan hissa saup.
Vildi í hana pjakkur pakka
prýðilega stórum krakka.
(Heimskautafroskur var með of langt á milli stuðla. Ég geri ráð fyrir að hér skuli viðhafðir góðir bragsiðir eins og annars staðar.)
En sama hvað hann reyndi og reyndi
í ranga átt æ stubbnum beindi
Uns hann fékk hjá Bögu-Bósa
beztu leiðsögn, sem menn kjósa.
Þá var það sem gaurnum Gauk
geta tókst loks ættarlauk.
Ættarlaukur óx í maga
elsta skáldsins, nætur, daga.
Fríðan ól hún yngissvein
– ekki lengur meyja hrein.
Sveinninn líktist Bögu-Bósa.
Barni Gaukur vild'ei hrósa.
Skáldið glotti mjög á meðan:
„Mig þú járnar ekki að neðan!"
Drjúgur: "Á þá dýrð þér bendi,
djásnin fara vel í hendi."
Happa- niður -hnappur lafir
hart er mjög að járna gjafir.
Bekkurinn undan þunga brást
Bogna menn af tryppa ást?