Bæði af og á, að vér teljum. ‹Klórar Billa í höfuðpaurnum.›
„Á afvöxtunum skuluð þér nú þekkja þá!“ ?
Því eigi það? Eigi er ljóðið ofgott fyrir breytingar.
Sussum og sussum og gulrófa... ♪
„Abískúrr, Jón Marteinsson!“
Orð yðar þarna jafngilda boði til handa Timburmanni, og eigi viljum við, að fleiri séu um hituna, eða hvað?
Það er best að vera einn um hituna.
Einmitt það, hvað vér vildum sagt hafa. Verst, að vart verður staðan slík, nema þér látið yður hverfa af vettvangi þessum.
Þá fæ ég kvef, og því mun ég ekki hverfa.
Vér nældum oss í eilítið kvef á seinasta Gestapóahittingi, hvert kvelur oss enn, svo þér eruð hér engu öruggari.
‹Hnerrar yfir þráðinn›
‹Vefur treflinum þétt um vitin› Eigum við ekki að kynda aðeins betur?
Eigi þykir oss á það hættandi. Þá gætum vér misst vorn ísbláa lit.
‹Kemur sér fyrir á miðjum þræðinum og geislar eldrauðum hita›
Þið eruð svo fölir strákar!
Vér þorum vart að koma svo nærri yðar hita. Þér geislið svo, að hætta er til vér bráðnum.
‹Fær fjólubláan lit í kinnarnar.›
‹Áttar sig á litbreytingunni, tekur andköf, hrökklast aftur á bak og hrasar við, út af sviðinu.›
Á!
‹Sest í hitann› O hvað þetta er notalegt! ‹Ljómar upp›
En vjer erum hinsvegar ótvíræður sigurvegari þessa þráðar ‹Ljómar upp›.
Vér töldum yður þó svo margræða.