Í gegnum allt lífið hef ég átt marga tónlistarsmekka og ég á það til að skipta óspart. Nú um daginn var ég síðan að róta í gömlum tónlistarsmekkum og fann þar einn gamlan frá því að ég var tíu ára. Ég hafði sullað mikið af Blautu Kexi (Limp Bizkit) yfir þann tónlistarsmekk.

Hvað er á ykkar gömlu tónlistarsmekkum frá því að þið voruð börn og/eða unglingar?

Ég var nú þeirrar gæfu aðnjótandi að vera alinn upp á heimili þar sem tónlist skipaði gríðarlega mikinn sess. Af því leiddi að ég hlustaði á allt milli himins og jarðar, var alinn upp við allt frá Uriah Heep, Jethro Tull, Jou Division, Crosby, Stills, Nash & Young, Mozart, Kraftwerk og svo framvegis og svo framvegis.

Það sem að ég hef reyndar mest gaman af að hlusta á (í merkingunni kómískt) er Shakin' Stevens, ég man að ég hélt talsvert upp á hann svona 6-7 ára. Blauta kexið komst ég aldrei inn í, einhverra hluta vegna.

Duran, Yes, Sabbath, Maiden, blauta kexið, Slayer, Agnostic front o.s.frv. Those were the days...

‹minnist með hryllingi áranna tveggja á fyrri hluta níunda áratugarins þegar hann hlustaði eingöngu á rapptónlist...Dæsir heiftarlega›

Ég hef alltaf verið nokkurn veginn alæta á tónlist. Ég hlustaði samt aldrei á New Kids on the Block, Take That og Boyzone eða rapptónlist, hvað þá hip-hop eða techno (eins og vinkonur mínar gerðu...). Þegar ég var smástelpa horfði ég samt á skonrokk og svoleiðis þætti sem systir mín hafði tekið upp á VHS spólu.

Ég hlustaði bara á þær vinyl-plötur sem til voru á heimilinu, Elvis, Tinu Turner, Shadows, Sléttuúlfana og HLH flokkinn, 50's, 60's og 70's safnplötur. Ég man eftir að hafa átt kasettu með Magnúsi og Jóhanni og Sálinni. Ég hlustaði á útvarp alla daga og öll kvöld og tók miskunnarlaust upp á kasettur hin ýmsu lög.
Fyrsti geisladiskurinn sem ég eignaðist er með hljómsveitinni Cypress Hill, þar á eftir komu svo Todmobile, Nirvana og Metallica, sem ég hélt mikið upp á á tímabili. Þegar ég var 12 ára heyrði ég fyrst í Radiohead, það var lagið Creep sem síðasta lag kvöldsins á grunnskóladiskóteki - man það eins og það hefði gerst í gær. Ég hef síðan þá eignast allt sem Útvarpshausarnir hafa gefið út.
Á unglingsárunum varð smekkurinn enn breiðari og hóf ég að sanka að mér ýmsu sem ég hafði ekki heyrt um áður eins og Lamb, Beck, Bic Runga, Poe, Bush, Aphex Twin, Wilco, The Charlatans ofl. sem ég man ekki í svipinn. Ég hef líka eitthvað hlustað á Slayer, Sex Pistols, Dio og Rollins Band, Kraftwerk, Rammstein og The Ramones. Svo eru það auðvitað snillingar eins og Nick Cave, Bob Dylan, Tom Waits, Ella Fitzgerald, Billie Holiday, John Lee Hooker og margir margir fleiri. Einnig hlusta ég óhjákvæmilega mikið á klassíska tónlist.

Uppáhaldið í dag er enn sem fyrr Radiohead. Svo hafa auðvitað fleiri bæst í uppáhaldshópinn eins og t.d. Nick Cave, Tom Waits, Dylan og Ella F.

Ég hef aldrei hlustað á eitthvað sem ég hef skammast mín fyrir, enda táknar hvert tónlistartímabil eitthvað tímabil í mínu lífi.

Ég nefndi ekki mikið af íslenskri tónlist - enda sosem ekki verið að fíla neitt sérstaklega þar á bæ - nema auðvitað köntrísveitina!

Ég ólst nú ekki upp við mikla ástríðu í garð tónlistar, amma mín var óperusöngkona og hafði ég gaman af að syngja með frænsystkinum mínum á meðan hún spilaði undir á munnhörpu og sló taktinn með fótunum.
Svo voru eldri frænkur mínar með ótrúlega skemmtilegan tónlistarsmekk sem ég tók svolítið með mér í unglingsárin , Boney M, Eurithmix eða hvernig sem það er skrifað. Aerosmith og David Bowie. Sá eini sem ég hef aldrei getað yfirgefið í hrifningu minni er Billy Idol. Svo byrjaði ég með æskuástinni minni og hans tónlistarsmekkur yfirgnæfði minn smekk í 7 ár hann tróð í höfuðið á mér Slayer, Motorhead, King Diamond, D.R.I, Dead Kennedys og AC/DC ásamt Metallica og Accept og einhverju svoleiðis dóti. Svo tóku við mörg ár af Nirvana , Violet Femmes , Skunk Anansie og allskonar.

Svo byrjaði ég að þróa með mér eitthvað smá af mínum eigin smekk sem hefur nú aldrei verið neitt sérstaklega fastur í forminu, ég er svokölluð alæta og ef það er bassi og æsandi taktur þá er ég að fíla það. Red hot chilli peppers er til dæmis að gera það fyrir mig.

Ég rakst um daginn á gamlan disk með Spoon - afar ánægjulegt

Smekkur minn er afar einfaldur. það er bara til tvær gerðir af tónlist, þ.e. vond og góð. Þ.a.l. að það er sama hvort lag er flutt af Abba eða Mínus, Ellý Viljálms eða I Adapt, ef lagið er vel samið og flutt, þá er hlustað á það. Svona hefur þetta verið frá því að ég man eftir mér og þannig verður það vonandi áfram. Það er frekar fúlt ef tónlistarsmekkurinn staðnar.

Það er hins vegar algjörlega undir hverjum og einum komið hvað gott þykir eða vont.

Ég fann í dag gamla kasettu sem að var merkt "Gamla toyota". Þáþráin vaknaði strax því að þetta var spóla (segulbandsspóla - gúgglið það ef þið vitið ekki hvað það er) sem að fékk heldur betur að rúlla þegar ég var 18 ára. Sepultura (Arise platan), Judas Priest, Ozzy, svo voru tveir flytjendur sem að ég kem bara alls ekki fyrir mig lengur...
Ég smellti henni í kasettutækið (gúgglið bara aftur) og hlýddi á. Mér þótti merkilegast að mér fannst lagavalið bara hreinlega ekki vera neitt sérstakt! Ágætis lög svosem.... en....

‹Dæsir mæðulega og lítur út um gluggann›
Kannski er ég bara að verða gamall.

Ég á einhversstaðar fullan kassa af spólum sem ég þyrfti að hlusta á. Slatti af þeim upptökur úr þættinum Bárujárn á rás 2. Ég þori samt ekki að gá!