VIð vorum komin með svo efnilega sögu hér einu sinni... hvernig væri nú að skrifa lokakaflann og útbúa svo sér síðu þar sem hægt verður að lesa þetta sem sjálfstætt ritverk
Veðurstofustjórinn vaknaði með andfælum því að
að stilla vekjaraklukkuna og fattaði að hann var orðinn alltof seinn í
Aldrei að flugmódeli þar sem að hún var ekki með teikningar af módelinu fyrir framan sig, heldur uppskrift að sniglapastasúpu. Helvíti!!! blótaði hún og lamdi í
hann skipti um skoðun varandi Mjallhvít. "drotningin er fallegust
kvenna, sérstaklega á síðkvöldum", sagði hann enn íklæddur dragklæðnaði gærkvöldsins.
Veðurstofustjóri bölvaði speglinum, leit upp í himininn og hugsaði upphátt
AFHVERJU ER ÉG SVONA LJÓTUR!!
Öskraði hann aftur og aftur. Sagði hann svo við sjálfan sig, ég verð þá bara að reyna að lifa í afneitun, þar sem restin er af minni lífstíð!!!
Skyndilega ljómaði allt herbergið upp og það var eins og klingdi í þúsundum litlum bjöllum og
Engill Lúsifers, benti á hann og sagði:
"Afsakið, röng saga" hvarf og kemur ekki meira við sögu. Eftir þessi undarlegheit var Veðurstofustjóranum hálf bumbult og ákvað hann því að sleppa bara morgunmatnum og drífa sig frekar beint á skrifstofuna, en á leiðinni
byrjaði olían að sprautast upp á húddið á bílnum hans. Heddpakkningin var farin. Hann hugsaði með sér að þetta væri nú með því skýjaðra sem gæti gerst og var hann eins og fárviðri í framan þegar hann kom loksins inn í éljaganginn á veðurstofunni. Þar tók á móti honum
Ári Veðurfári, sem var þekktastur fyrir það að hafa ávallt rangt fyrir sér í veðurspám. Það versta við það var að hann spáði alltaf sól og blíðu. Veðurstofustjórinn ákvað að reyna að virða hann ekki viðlits. Því að hann var svo hræddur við hann. Hann ákvað að taka sprettinn inní kústaskápinn en honum að óvörum var þar