Lemur konur ljótur fýr
lon og don að sinni.
Verði honum virðing rýr
vona að svona linni.

Linnir Finni látunum
er labbar inn hans frú
en Binni sinnir bátunum
og bölvar sinni trú.

Trúin sú er sögð úr kú
sjúga kúna hjúin.
Á rú og stú við byggjum bú
búin nú og lúin.

Lúinn kroppur sest á sett
sæll er loppinn gestur.
þvalur koppur þolir fett
þetta'er toppur mestur.

Mesta gæfu ein þú átt
í þér tæfan býr,
þú er kræf og klæmist hátt
um klofsins æfintýr.

Ævintýrið enginn flýr
úti í mýri sekkur.
Enda stýrir kenjótt kýr
og kattardýr sem drekkur.

Drekkkur margur maður öl,
mjöð og kvarg og sull.
Þeim mun vargur verða böl,
vífsins arg og bull.

„Bull og leir“ þau baula körg
byrgja eyru rætin.
Árni, Geir og Ingibjörg
ekki heyra lætin.

Lætin urðu um þann mann,
sem allir spurðu - þvaður!
Ekki furða, enda hann
yfirburðamaður.

Yfirburðamaður myndi
mjög sig furða á því hví
stjórnarlurðan skaust í skyndi
í skjól að hurðarbaki á ný.

Nýleg frétt hann furðu vekur
fann að nett hann slagið fær.
Fölbrúnn blettur brækur þekur
bláa stéttinn ennþá hlær.

Hláturmild og ljúf og læs,
latur vildi' ég henni greiða.
Er hún Hildur ekki næs,
aldrei skyldi' hún nokkurn meiða.

Meiðsli hrjá nú hné og il
mjöðm á ská er gengin.
Nögl við tá sé nagað bil
nú er gjá þar engin.

Enginn getur orðað betur
og í letur fest
að í vetur tunnutetur
tóm hann metur best.

Bestar runnu bústnar ámur
við breiðar hlunningarnar
Þær allar brunnu upp sem Glámur
allar tunnur farnar.

Farnar, lúnar leggjast verða
lítið búnar hórur undir
límafúna firða´ er serða,
fýsnum knúnir, slappir, hrundir.

Hrundi allt til andskotans
afþví falt var boðið
mannorð valta mannfjöldans
á minna´ en saltað roðið ?

Roðið bítast rakkar um
rónar'um kýtast glundur.
Allt sem nýtast áttu gum-
ar mun slítast sundur.