Sćđi hvítt ég sendi ţér
sem er hlýtt og klístrađ.
Ofurblítt ég orna mér.
Er mitt kýtti tvístrađ.
Tvístrast allt ef úti er hlýtt,
undrast skaltu lengi.
Ţađ sem falt er fćrđu nýtt,
furđu valt er gengi.
Gengiđ valt nú erfitt er
ekkert malt til lengi
Lengi kalt nú kaliđ hér
kaliđ allt mitt engi.
Engi verđa aftur grćn,
alltaf sérđu lćti,
ţegar sverđi vökva vćn
vatnaherđisblćti. Skilur ţetta nokkur?
blótsöm Gína ansi oft
öllum sýnir gćđi
ćtlar dýna uppí loft
ef í ţína lćđiGlottir eins og fífl
Lćđast póar ljúft um ţrćđi
leita ađ ró í hugarţel
Fć ég nóg af felućđi
(finnst mér ţó ţeir ná ţví vel.)
vel er sett í lítiđ ljóđ
lína nett af stöfum
viđ nú mett á vísnaslóđ
víst í ţetta köfum
Köfum drengir dćmmum ei
dragast ţvengir sverir.
Ţenjast strengir.fagurt fley
friđinn lengir, já og gerir.
Gerum okkur glađan dag,
gneistar sokkastóđiđ.
Ţá skal flokka, ţraut er rag,
ţú fćrđ bokku, kóđiđ.
Kóđiđ, ţosks á króknum er
kćtist brátt minn magi
vantar bara salt og smér
svo allt verđi í lagi
(ţetta er barasta sú allra fyrsta)
Kóđiđ, smátt á króknum er
kćtist brátt minn magi
vantar fátt, ef fć ég smér
finn ég sátt í lagi.
(ţetta er barasta sú allra fyrsta)
(Svona verđur ţetta hringhent án of mikilla breytinga. PissuStopp, salt og smér stuđla ekki vegna gnýsins.)
Lagiđ hrekkjum hann á kann
hringir ekki ragur.
Kana blekkir baldinn hann
Bush á klekkir hagur.
Kóđiđ, smátt á króknum er
kćtist brátt minn magi
vantar fátt, ef fć ég smér
finn ég sátt í lagi.
(ţetta er barasta sú allra fyrsta)
(Svona verđur ţetta hringhent án of mikilla breytinga. PissuStopp, salt og smér stuđla ekki vegna gnýsins.)
Biđst velvirđingar, fattađi ekki ađ ég var á hringhenduţrćđi. En breytingin er góđ
Ţetta er alveghreint ágćtur ţráđur – en ekki mikiđ virkur, síđan á hann hljóp hálfgerđ snurđa.
Splćsum ţessu öllu saman, & síđan barasta áfram rokk & ról . . .
-Kóđa dul(u)- ég kanna vil,
kasta hulu leyndar.
Glöđ viđ skulum gera skil
galdraţulu reyndar.
- - -
Lag ég hef á lífinu,
lćri stefin, greindur.
Um mig vef ég vífinu
vel-mjög gefinn, reyndur.
- - -
Hagleiksstund í hugsunum
hugmynd grund´ ég eina:
Brátt má undir buxunum
blíđufundinn reyna.
Prýđilega gert!
Reynist kvinnan köld og ţver
og komist inn vart hálfur;
Hollráđ finn í hendi mér
og hróknum brynni sjálfur.
Sjálfum mér ég sinni lítiđ
(sem ţó ferlegt magn af vísum)
en varla er ţađ von né skrítiđ
ég veđ í berum ofurskvísum
Ofurskvísur ergja mig
enda frýs minn dugur
er fagrar dísir fara á svig;
flestum hrýs víst hugur.
Hugur frýs er heimskum rís
holdiđ víst er ţungt ađ temja.
Katla gýs og kaldur ís
kemur síst á oss ađ lemja.