Hann virkar alveg nákvæmlega eins og ,,Kveðist Á" utan þess að allt verður að vera hringhent.
Þér að gleyma get ég ei,
góða feiman mín,
Andinn sveimar unga mey,
alveg heim til þín.
Þín er vísan væn og góð,
víst má prísa hana.
Þráð sem hýsir höfug ljóð
helst ég kýs; af vana.
Vana hef ég - hell í glas,
hlæ og skrefa barinn,
alldrei þrefa, alldrei mas,
alldrei hnefamarinn.
Hnefamanni mætti ég,
marði hann og spældi,
Mikinn glanna gekk ég veg,
sá gaur með sanni skældi.
Skælda dró hann skó á fætur
skaust um snjóinn hróið.
Stunginn mó, í stó svo lætur,
strax svo smó á klóið.
Klóið þaut í þjósti á,
um þröskuld hnaut og veltist.
Þarna hlaut ég þunga brá,
þvagið blautlegt helltist.
Haltur lengi hef ég einn
hokinn gengið veginn,
Hér er enginn sem er seinn
að sumbla fenginn teyginn.
Teiginn gekk hann glaður á.
Golfsett hékk á baki.
Ei með skrekk hann skyldi slá,
skeytarekkinn spaki.
Speki temja ungur á,
eða semja kvæði.
Ekki lemja, ekki hvá,
aldrei fremja bæði.
Bæði drakk ég bús og öl,
uns belgur sprakk af þrota.
Hérna Bakkus hafði dvöl,
ég hóf að smakka skota.
Skjóta þessu ætla ég
inní messu þína,
allt í klessu úti fór
er í fékk lessan sína.
Sína Önd er aldrei köld
og ekki vönd á maka.
Losar bönd á buxnahöld
ef blíð vill höndin skaka.
skekið get ég skapabarm
skuðið met ég blíða
þar vil setja þrútinn arm
þér í fleti ríða
Ríða vil ég vænum jó,
völlin, gil og múna
stökkv'í hyl á hestsins þjó,
hlægj'og gilja frúna.
frúar minnar fæ ég ei
fagra kinn að líta
aldrei finn ég aðra mey
einu sinni nýta
Nýtilega nokkuð vil,
niður-vega kosti.
Kúlur tregar koma til,
kitlar þegar losti.
losta til þín bara ber
bráðum vil þig fylja
djúpan hyl ég dýrka á þér
dýrðargil mun ylja
Ylja máttu elskan mér
eflaust hátt mér stæði
Góðan drátt ég gæfi þér
gleypa áttu sæði.