Þrjú og átta þykja manni,
þannig séð,
Heldur fá, og heyrðu manni:
hið fjórða léð!
(Smá skens...)
Ég ætla að leyfa mér að hoppa yfir Günther því máltilfinning mín segir mér að hinn meinti höfuðstafur í fjórðu línu sé forliður, og því ekki gildur.
Þrjú í bendu þykir mörgum
þokkalegt.
Átta þætti ýmsum vörgum
allt of frekt.
Frekt er á þér frygðar glottið,
frillan ung.
Lútardónans lyftist skottið,
létt frá pung.
Ég ætla að leyfa mér að hoppa yfir Günther því máltilfinning mín segir mér að hinn meinti höfuðstafur í fjórðu línu sé forliður, og því ekki gildur.
Ég ætla að leyfa mér að vera ósammála drottningunni hér. Sjá t.d. Hið íslenzka bókmenntafjelag, getur Hið hér ekki borið stuðul eða verið höfuðstafur? Laus greinir í íslenzku er hinn sjaldgæfasti og er ætíð notaður til hátíðarbrigða, til sérstakrar áherzlu.
Nema einhver bragfræðireglanna sem ég ekki kann banni að eins atkvæða orð séu höfuðstafir, þá verð ég að éta parukkið.
Ég þarf náttúrulega ekki að taka það fram, að skensinn fólst í því að hafa fjögur atkvæði í fjórða vísuorði, enda var það efni þess vísuorðs.
Punginn unga'í piltadrósin
potaði.
Hvarma- við það rauða -rósin
roðnaði.
Ég ætla að leyfa mér að hoppa yfir Günther því máltilfinning mín segir mér að hinn meinti höfuðstafur í fjórðu línu sé forliður, og því ekki gildur.
Ég ætla að leyfa mér að vera ósammála drottningunni hér. Sjá t.d. Hið íslenzka bókmenntafjelag, getur Hið hér ekki borið stuðul eða verið höfuðstafur? Laus greinir í íslenzku er hinn sjaldgæfasti og er ætíð notaður til hátíðarbrigða, til sérstakrar áherzlu.
Nema einhver bragfræðireglanna sem ég ekki kann banni að eins atkvæða orð séu höfuðstafir, þá verð ég að éta parukkið.
Ég þarf náttúrulega ekki að taka það fram, að skensinn fólst í því að hafa fjögur atkvæði í fjórða vísuorði, enda var það efni þess vísuorðs.
Höfuðstafur verður alltaf að vera í áhersluatkvæði. Það er ekki áhersla á orðinu hið í fjórðu línu hjá þér, þess vegna minntist ég á máltilfinningu. Ef stuðlarnir í þriðju línu hefðu verið f hefði skensið gengið upp.
Sammála Regínu...
Roðna ennþá rauðir karfar
rísa upp.
Kjafti í svo skutla skarfar
skarlatshupp.
Hupplegur ég oftast er
við annað fólk.
Gef því jafnvel graut og smér
og geitamólk..
Geitamjólkin góðan feta
gefur oss.
Virðast aðeins Grikkir geta
gert það hnoss.
Hnossið mitt er meyjan fríð
og myndarleg.
Yndisleg og undurblíð
en ansi treg.
Tregðuglega tekst mér samt
að tæl'ana.
Þétt- , ég finn að frá, -og jafnt,
ég fæl'ana.
Fæl‘ana ég víst ei vil
og verð því sár.
Hæla undir horf‘og il
þar hellast tár.
Tárið svala, hreina, heiða
huggar þá
öxl sem nærri eiga breiða,
eða þrá.
Þráast við að þýðast mig
sú þrýstna snót.
Enda má hún eiga sig,
hún er svo ljót.
Ljótt er fés á fúlum karli.
Finnst mér oft
hann ef bætti hollu snarli
hyrfi loft.
Lofta um svo lyftir faldi
- lyktar vel!
Aftanstæður kræsinn kaldi
- kannski él...
Éljagangur herðir haus
í heimssögum.
Aftur Kári er víst laus
úr álögum.
Á víst betur við seinna í haust
Álög forðum á mig lagði
öldruð norn:
"Færni seint þú færð" -hún sagði-
"franskt á horn".