[b][i]Söfn eru fyrir fræðimenn
fögur eru ljóðin enn.
Aumur er hann lappi lér
lærir engan kveðskap hér.
Elsku Lappi þetta er ekki klifað eða hvað sem það heitir
Söfnin geyma brothætt bein
beinin líkjast timburtein
teinar oftast leiða lest
lestin kom með þennan gest.
Gestir komnir eru inn
inn í fjallkofann minn.
Minna ekki gert ég get
en geta nú hvað sérhver hét.
Hét ég því að vanda val,
valda engum sorgum hal.
Hald er slakt í manni með
meðlagsskuldir, víl og streð.
Streða má í óðaönn,
önnin minnkar varla spönn;
spannar skammt mitt veika vit,
vitleysa er þetta rit.
Ritin mín hér töpuð týnd
týndust voru lítið límd
Límdust ei á þennan þráð
þráð á ekki fengust skráð.
Skráðu niður orð þín öll,
öll þau skulu búa' í höll,
höll sem rýmir glaðan gest,
Gestapó og Texa hest.
Hestur minn er gamalt grey,
greyið þiggur varla hey.
Hey er allt í harðindum,
harðindum og leiðindum. Sleppur þetta, þið skáldjöfrar?
"Leiðindin í heimi hér"
-héraskinnið tjáði mér-
"mér helst sýnast einsog einn
einrænn, gamall jólasveinn".
Jólasveinar gang'um gólf
gólfið spónfyllt í öll hólf
Hólfin þá hér fyllast flest
og flestar merar vilja hest.
Ég held að þetta hafi verið vitlaust hjá Golíat því ég held að hver lína eiga að enda á stúf.
Línur Golíats eru allar stýfðar, en mig minnir að klifað skuli vera síðstuðlað, þannig að það myndi vanta í botninn.
Heston Charles er fallinn frá,
fráleitt barn var kappinn sá,
sálin loks í himni hátt,
háttaði en sagði fátt.
Fátt er eitt í heimi hér
hérna er ég líkt og ber
berstrípaður alveg einn
einnig líkt og boginn fleinn.
Fleinn í hjarta smýgur smár,
smáræðis þá streyma tár.
Táradalur; ljóð & líf.
Lífsins dagskrá, þétt & stíf.
Stíft er tak og kreppan kreppt
krepptur hef ég takið sleppt
slepptu þessu voli'og væl
vælólína kella sæl.
Sælu veitir ekki af,
afdönkuðum með þinn staf.
Stafar af þér leiðri lund,
lundgóðan þér fáðu hund.
Hundingjar með visin völd
völdu sér góð ævikvöld
kvöldin verði dökk og dimm
dimm og aðeins þrjú til fimm.