Froskur einn með leiða lund
á lútnum flækist víða.
Minnir oft á hræddan hund,
hrognabrókin síða:
Aldrei býðst Lappa lausnarstund,
litlu er eftir að bíða.
Margan sótti hjá Framsókn fund
en fékk aldrei að ríða.
Þú ertn ógeð rýr og rámur
rævill lyndis þver
Froska væskils glerja glámur
gæfan fylgi þér:
[/b]
Ljúft mér væri lappi minn,
ef lærðirðu að þegja.
þá hyrfi frá mér hugsunin
þér hæfði best að deyja.
Upprifinn er ýstrubelgur, alger hlunkur.
Hann er eins og hokinn munkur.
Hann er líka íhaldsskunkur.
Ódæll ertu og þumbu þurs,
þreitandi árans kóni.
Svo ertu talinn luðru lurs
og leiðinlegur dóni.
Lappi, þú ert gamall, geldur
gaur í voða.
Eilíflega ofurseldur
ertu doða.
Gelding andans auk þess veldur
illum hroða.
Vellur ávallt eigi að heldur
úr þér froða.
Frá þér vellur rop og raus
rotni grjónapungur.
Svo ertu líka hænu haus
og hundrað punda þungur,
Um hann þykir engum vænt,
allir fyrirlíta hann.
Innrætið er eiturgrænt,
ekkert prýðir þennan mann.
Heimskautanna heimskugopann
held ég gefinn fyrir sopann;
lætur vodka- og viskídropann
vekja í sér froskaropann.
Alltaf kemur upp úr mér
ælublandinn ropi. Hver
einasti er æðri þér.
Allur heimur þetta sér.
Ó þú aumi froska fjandi
fýlan af þér leggur víða.
Særi þig með bál'og brandi
borin von þú,dettir ída:
Dólgur vondur dimma lætur, daga myrkir.
Ljóðadruslur Lappi yrkir,
lífsandann með þessum kyrkir.
Hlewagastir er hælisinsmatur
hrekkjóttur fjandi því er nú ver.
Svo ertu talinn lygin og latur
leiðinda skratti því ertu, hér?
Aumingi er Lappi að allri gerð
og erkitýpa vesalings.
Ætti að bók'ann í óvissuferð
um Alpana með German Wings.
Fátt er það sem froskinn prýðir,
fyrir utan rop og slím.
Varla furða'að lútarlýðir,
löngum yki'um garminn flím.
Hverfa mætti í hvirfilbyl
með hvatir duldar.
Æra Mjása er metin til
massaskuldar.
Upp úr holu einatt skríður
eiturnaðran Hlebbi og spýr.
Undan galli súru svíður
sjaldnast, enda jórturdýr.