Myrra notast núna til að nudda strengi
bogans svo að fiðlan fengi
fagran hljóm sem entist lengi.
Lengi hef ég leitað hér að ljóðstöfunum
því eftir þeim við öll hér gönum
á ekki nógu háum plönum.
Planað hef ég plott og kúpp með prettum smá í;
meirihluta mun ég þá í
mænuskaðahópnum ná í.
Íbenholt er ansi harður eðalviður.
Með fílabeini fer hann niður,
fæst þá ljúfur nótnakliður.
Kliður berst frá klósettinu kvennamegin.
Einhver segist ansi slegin,
önnur bara nokkuð fegin.
Feginn vildi fylgja þér að ferðalokum,
heilsa þér með hláturrokum,
heim svo reiða vit í pokum.
Pokarottupottréttinn ég pipra mikið,
brytja mörinn, bræði spikið,
af beinmergnum er fólk ei svikið.
Svik og prettir! Svívirða og svínslegt! Hættu!
Með sápuvatni vit þín vættu,
vinsamlegast að þér gættu!
Gættu þín og gáðu að þér, góða kona.
Láttu ekki alltaf svona.
Gættu þín og gáðu að þér, góða kona.
Láttu ekki alltaf svona.
Hlebbi... þetta er braghendukeðja, ekki afhendingarkeðja.
Gættu þín og gáðu að þér, góða kona.
Láttu ekki alltaf svona.
Hlebbi... þetta er braghendukeðja, ekki afhendingarkeðja.
Aldrei skaltu hætta að vona.
Vona ég að vísunni hér vel sé tekið,
af mér sliðruorðið rekið,
og að dugi frekar blekið.
Blekið sem ég blandað hef úr blóði og tárum
í klessum vildi storkna stórum.
Við stóðum bara upp og fórum.
Í fórum mínum finn ég ekki fjaðrastafinn
sem að áður sá um skrifin,
sem nú eru tætt og rifin.
Rifnar buxur, buran götótt, blóm við eyra.
Skálds sem vill oss fögnuð færa,
fegurð ljúfa, og gleði tæra.
Tærð er gleðin, trosnuð viskan, trúin farin.
Samviskan er sundurmarin
síðan eftir Klausturbarinn.
Klausturbarinn Karl nú grenjar kvennatalið.
Ólafs, sem hans, orðavalið
ýmsum þótti í flokknum galið.
Gala reyndi galdur minn, en gekk það illa.
Ætla ek þinni auðnu að spilla;
ævi þína af beizkju fylla.