Á sér finnur Viðar vart þó vínið kneyfi.
Meiri hænuhaus er Eyfi,
hann er eins og barn í reyfi.

Reyfið er á röngunni hjá Ragga loðbrók,
best víst finnst að súpa soðkók
síðan fá sér stóran moðsmók.

Moðsmæklingar mæðrum þykja margir klénir.
Alveg eins og allir hinir,
einskis nýtir, hvað þá vinir.

Vinir mínir vísast halda vitið farið,
eða það sé út nú skorið,
úr því hripar bara morið.

Morgunblaðið mærum vér og mest þó Davíð.
Allir dá hans stíl og stafsmíð.
Strákar verða flestir gravíð.

Gravíð varð hún Gunna eftir gleðimanninn
Sigurjón á Svörtubökkum.
Settu þau í fullt af krökkum.

Krökkum hlóðu klækjahjónin kelnu niður.
Þetta mörgum þykir miður
að það er ekki nógu algengur siður. ‹Nennir ekki að láta bragfræðireglur breyta merkingunni sem höfundur vill koma til skila.›

Siður sá sem Sigursveina setti sveitta
virðist valda vondum verkjum
honum hendum heim með herkjum.

Herkúles var hörkutól frá Hafnarfirði,
þó ég hundrað ára yrði
aldrei samt í kappann þyrði.

Þyrði ég að þrykkja vel í þessa tuðru,
mið með rétt og markið opið,
mætti líta á kálið sopið.

Sopin þurr nú sýnist mér hin síðsta fjara.
Vil mér því á snúrur snara
í snarpan þurrkinn, af því bara.

Bara-flokkinn bestan tel ég banda Íslands,
að þeim líki ekki stíllinn
alltaf kann að meta skríllinn.

Skrílræði er skaðleg hugmynd skálka flárra;
einræði er öllu skárra,
auðna mest í höndum fárra.

Fárra hef ég fundið það sem falið var mér,
ekki þegið allt sem bar mér
eða borðað það sem skar mér.

Mér fannst sem við manninn væri mælt af krafti:
„Kostar sitt að ríða rafti.
Reyndu nú að halda kjafti.“

Kjafti þeim sem kann að gleypa koksins öngul
ey skal bjóða agnið dýra
aðeins flugumanninn hýra.

Hýrudregnum Hafnfirðingi í Hellisgerði,
letingja og lygamerði,
líkar best í morgunverði.

Verði þáð á að vappa upp á Vaðlaheiði
bið ég að heilsa honum Eiði;
ég held'ann sé á gæsaveiði.