Þaut ég eins og byssu brenndur.
beint til þín.
Af rónum þér ég sagðist sendur
að sækja vín.
Vínandinn er vakning þess
sem venjulega er inní sér.
Eftir staup hann eiturhress
út á gólf í dansinn fer.
Fer ég brátt á fyllirí
og fæ mér góðar dísur.
Ef ég hingað aftur sný
yrki eg skárri vísur.
Vísur hef ég vaðið um
á vondum skóm.
Ég át með lystaraukunum
orðin tóm.
Tóm er bitter bokkan mín.
Ber mig timburmannaher
Þú átt mikið, veit ég, vín.
Viltu gefa mér.
Mér í hug og hjarta nú
hljómar þessi bæn.
Beitum okkar barnatrú
svo birtist flaskan væn.
Vænir mig um vitglöp þú.
Vilt mitt frelsi skerða.
Það er alveg út úr kú.
Aldrei skal það verða.
Verða menn að virða það
sem valdboðarnir kenna,
eða flytja á annan stað
og allt það gamla brenna.
Brenndi sinu bóndinn Jón.
Bar það eld til nágrannans.
Varð af þessu voða tjón.
Varð að ösku bærinn hans.
Hans og Gréta gengu í skóg
og gamla norn þar fundu.
Hún fékk af þeim alveg nóg
er ofn þau hana í bundu.
Bundið slitlag buðu út.
bik í mölina var svo lagt.
Þá drukku bændur blöndu af stút
og brunuðu um veginn. Það var sagt.
Sagt ég hef að sagnamenn
séu fremri öðrum,
um veröldina vísa enn
en við hér aðeins blöðrum.
Blaðri ég og bulli hér
á Baggalúti
Draugfullur þá dekka er
dramm af stúti.
Stútungsflösku stúta má,
af stút skal drjúgum þambað.
Hamingjuna hef ég á
heldur betur rambað.
Rambað hef ég raunum frá
og rekist inn á Lútinn.
Hér má enn sjá hjartað slá
og hressa upp á kútinn.
Á kútinn létu farari' og fiskari
og fóru heim til sín.
Ég held sem skarpur gáfaður gizkari
að geymi kútur vín.
Vínandið til vandræðis
var vönum mönum.
Setti stefið sorgkvæðis
með sárum gönum.
Gönur utanríkisráðarans
rakti forráðarinn.
Fjárráðarinn bauð þá djarfan dans
dómsráðara rass við kinn.