Bláinn sá ég birtast mér einn bjartan dag.
Eftir það ég aukinn hag
alltaf hef um sólarlag.
Sólarlagið sést nú helst í suðurvegi.
Hugnast vetur harður eigi,
held ég leggi mig og deyi.
Deyi fé og frændgarður úr farsóttinni
geyma skaltu sút að sinni,
sinna heldur vinnu þinni.
Þitt er ráðið þakkarvert og því skal hlýta.
Þó er eitt, á það skal líta:
það er alltaf gott að skíta.
Skítalykt ég skrattigóðri skila frá mér.
Ýmsir þeir sem eru hjá mér
oftsinnis það vilja tjá mér.
Mér í hvelli kátar mellur,
karlinn, færðu - fljútur!
Mér úr belli votur vellur
voðalegur grútur.
Þú þarft að kynna þér stuðlareglur aðeins betur.
Grútarpungur getur ort
en gjarnan vill'ann bruðla
En Billi tuðar telur skort
telur vanta stuðla.
Stuðlavöntun? Varla það
verið, held ég, getur.
Killi-Billi... Hvað er að?
Kanntu að skýra betur?
Betur sé ég braginn nú,
brást mér sýn á norðlenskuna.
Stuðlar hvell með kæti þú,
kannski næ ég það að muna.
Man ég gamla góða tíð
er góður þótti landinn.
Núna úti herjar hríð
sem hylur strandarsandinn
Strandarsandinn stekk ég í
og stappa niður fótum.
Landafjandi í frí á ný
fer, frá sínum rótum.
Rótlaus er nú íslensk þjóð
Erfitt var að semja.
Fólkið okkar borðar blóð
og bankar hamra lemja.
Lemja og sparka í liggjandi fólk
lánardrottnarnir snjallir.
Múra allt bjargræði í blýslegnum hólk
í bísperrtar glæsihallir.
Glæsihöllin horfinn draumur
hættur við að byggja stórt.
Bankasjóður orðinn aumur
en ánægður að geta tórt.
Tórt verður til trallsins,
töldu Stuðmenn, það ég skil.
Fóru ey til fjallsins,
fjallið kom víst þeirra til.
Tilskorið smjör oná lager af laufabrauði.
Legg næst í allvæna flís af búttuðum sauði.
Sælgæti (erlent) með rjóma og svonefndu frauði.
Síðan er kaffi með tertum – og óvæntur dauði.
Dauði sölumannsins mun
margar frúrnar græta.
Enginn hafði um það grun
að hann hætti að mæta.