Milli vina margt er sagt en mestu logið.
ekki geta fuglar flogið.

Flogið hefur fiskisaga fljótt úr verum
útgerðina upp nú skerum.

Skerum burtu skuldahala' og skálka sjúka.
Þá mun einig framsókn fjúka.

Fjúka hvítu fiðrildin um frónsins haga
sæta lánga sumardaga.

Daga langa dreymir mig um dimmar nætur.
Vinnu minni gef þó gætur.

Gætur hef ég Grýlu á á gamlárskvöldum,
hiksta fæ af hennar völdum.

Völdum ekki þennan þurs
þung er bára fyrir stafni.
Varstu að spyrja kverjum kvurs,
kanntu að róa nafn.

Nafnið mitt þú nefna skalt
ef nokkuð liggur við,
út á það er ýmist falt
sem eflaust veitir lið.

Liðamótalæknirinn.
lyfin gefur yður
Góði töflutæknirinn
tekur þær og bryður.

Bryður fréttabörnin, Jónas,
brakandi og ný.
Hann er kannski held ég þó nas-
hyrninganna þý.

Þý er mý og mosaskítur
magnað þetað grey.
Skarninn niður fljótið fklýtur,
fnykur ógeð svey.

Svey mér þá og sussumfuss og sonartorrek,
aldrey verður um það friður
ef hér verður skorið niður.

,
Niður umm strompinn fisið fauk
funar og eldur rennur
Þannig æfi hanns loga lauk
lognast útaf, brennur.

Brennur nú í baunakollum
burt fara sögulaunin.
Afæturnar eru af skollum
etnar, nema kaunin.

Kaunin græðir tímans tönn
og trúin kæra vini.
Er ólgar sær oft hrífur hrönn
hrausta landsins syni.

Synir mínir syngja ekki sonnetturnar
sem að ég hef samið góðar,
svona er tapið heillar þjóðar.

Þjóðar stoltið hrífur Hanns
hugan lætur karlinn reyka.
Þessa aldna mæta manns
minningarnar aldrei skeika.

Skeikar hér að sköpum þjóðar,
skuldir hlaðast inn.
Fara hér um fjármagnssóðar,
með fleðulæti um sinn.