Frúin búin fýrs að njóta.
Fúin brúin milli gjánna.
Nú er rúin láfan ljóta.
Lúinn snúinn milli tánna.
‹Sleppur þetta ekki, þó varla meir en 1 1/4 rætt sé?›
Tánum mínum traðka á,
tregalausir bankar.
Fjárhag mínum fórnað, já,
frekar dræmir þankar.
Þankar sækja þungir á
þolinmæðin dvínar.
Enginn vita allar má
ástarraunir mínar.
Mínar syndir, sorgir tvær,
seint mun klára borgun.
Sama´ í dag og gerði´ í gær...,
og geri víst á morgun.
Morgundagur dembist yfir
drungalegur sýnist mér.
Allt mun deyja er eitt sinn lifir,
örlög ráðin eru þér.
Þér er best að þenja brjóst
þitt á meðan öndin höktir.
Mundu þá er meir þú hlóst,
mýrarljósið ei þú slökktir.
Slökkt virðist mér ljóðaljós
sem lýsir oft upp götu.
Koldimmt er nú kvæðafjós
lá Kvasir einn í jötu.
Slökkva þorsta, þjóra bjór,
það er skemmtun bezta.
Opnast faðmur, ógnarstór,
árshátíðargesta.
Of seinn
Jötungrip er groddalím
grípur vel um timbur.
Minnir helst á hor og slím
úr höfuðstórri gimbur.
Jatan geymir gullin mín,
glóðu áður þræðir.
Eru læst þar orðin fín?
Öru hjarta blæðir.
"Blóðið rennur rautt úr þér
bastarðshóruungi.
En blátt það renna mun í mér,"
mælti Kolbeinn þungi
"Blóðið rennur blautt úr þér
bastarðshóruungi...
Slekk ég ljósið leggst í ró,
langar bara´ að sofa.
Konan af mér hausinn hjó,
Nú hauslaus er ég vofa.
Blæðir oftast býsn úr mér,
er beitta missi hnífa.
Ílla slagæð skadda´ og sker,
skutlar mér þá Drífa!
Tvisvar of seinn
Þungi minn er þónokkur,
þræti ég í málum.
Rembast stundum rauðsokkur,
reiðar yfir gálum.
Rétt, Billi, þakka þér fyrir. Upphaflega átti að vera "Blóðið rennur rautt úr þér, róni grjónapungur..." . En svo fór maður að bæta í og þá kann að fara illa. Hins vegar ef við segju "blautt" verður vísan merkingarlaus.
"Blóðið rennur rautt úr þér
rónahóruungi.
En blátt það renna mun í mér,"
mælti Kolbeinn þungi
Slekk ég ljósið leggst í ró,
langar bara´ að sofa.
Konan af mér hausinn hjó,
Nú hauslaus er ég vofa.
Blæðir oftast býsn úr mér,
er beitta missi hnífa.
Ílla slagæð skadda´ og sker,
skutlar mér þá Drífa!
Tvisvar of seinn
Þungi minn er þónokkur,
þræti ég í málum.
Rembast stundum rauðsokkur,
reiðar yfir gálum.
Botna svo Andþór, látið mig ekki rugla ykkur.
Gálan víst er viti skert,
vina - eigi -mörg,
slær sér þó á brjóstið bert,
bykkjan Ingibjörg.
‹Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér›
Gálur liggja gleiðar hér
glufur opnast víða.
Bólgnar mjög um böll á mér
bezt að fara að ríða.
Sundlaugur þó! ‹Veinar af hlátri› Takk fyrir að láta mig hlæja...
Já sumir yrkja svo sannarlega undir rós... hehemmm
Ingibjörg er ennþá grimm
en samt hálfgert dimmalimm
nú er gatan dökk og dimm
dauður verð ég klukkan fimm.