skríðandi á fjórum fótum
fór um hlað
braut svo tvo í bröttum gjótum
böl var það

Það var lán að þannig fór
um þínar tennur
Því að betur núna bjór-
inn bara rennur

‹klórar sér í höfðinu› hmm, eitthvað virðist morgundrykkjan hafa farið illa í mig og ég lesið vitlaust í kvæðið að framan, en það verður bara að hafa það! Stakan stendur þótt merkingin fjúki

rennur inn um rafta
rómað vín og bjórar
kjammi reynir krafta
kjamsar á og þjórar

Fótum kominn fram af þorsta
farinn.
Bergja bjór og svala losta,
barinn.

Fótum stífum standa á
stampar upp við barinn.
Eftir bjóra ein tvo þrjá
alur gólar skarinn.

Æ of seinn.

Barinn eins og buff ég verð
best að halda reglu.
Áfam dóla á engri ferð
ónýta með neglu.

Neglu minni nappað var,
nú er sokkinn bátur.
Hann var nikið happafar,
Í huga mér býr grátur.

Friði héðan fer ég í
flíti mér í rúmið.
Dreimir þar um dúnmjúk ský
daðrar við mig húmið.

húmið úti hylur allt
hér er gott að tóra
úti virðist ósköp kalt
inni vil ég slóra

Syngjum hátt og dönsum dátt
uns dregur mátt úr beinum.
Seint um nátt í sunnanátt
segir fátt af einum.

Við þig sáttur syng ég kátt
samt ég brátt mun hátta.
Seint um nátt í sunnanátt
segir fátt af átta!

[Öndvegisvel er ort Benax en gættu að keðjunni á þessum þræði, næsta vísa á ætíð að hefjast á síðasta orði vísu sem fylgdi keðju á undan. Ótengdur kveðskapur fari á aðra þræði, eða nýja. BP]

Átta kindur út á beit
allra yndi, þær
við lindarnið í ljúfum reit
leika vindur fær

letihaugur liggja má
lengi draugur hrýtur þá
slök er taugin honum hjá
hugur flaug í svefn og dá

Dáið okkur dugar vel.
Davíð okkar hrýtur.
Benax verður seint um sel.
Sigmar hunda skýtur.

skýtur varla skökku við
þó skolta brúki gumar
soltnir láta kjöt í kvið
komi bráðum sumar

Sumarið kom yfir sæinn
síðasta mánudagskvöld.
Þá rölti benax í bæinn
og Bakkusi afhenti völd.

Völdin færi vini góðum
vætir mjöður kverkar
bægir sút frá andans sjóðum
og sækir kenndir sterkar

Fjandi góður kaptainn kappinn
kætir þunga geðið
andi kveikir trúnna, tappinn
tekinn, hverfur streðið

snúið við...

Streðið hverfur, tekinn tappinn
trúnna kveikir andi
geðið þunga, kætir kappinn
kaptainn góður fjandi

Fjandinn sjálfur fagur er
þó fæstir það vita
er borðar menn í heilum her
þá hellist úr honum skita

Rétt skal vera rétt, næsta vísa hefði í raun átt að byrja á streðið