Hlýjar skáldsins hugsanir
halda til í vísu
slagar ekk'í slugsanir
slefand'undir físu

físubelgur eldinn oss
einn mun glæð'í vetur
kannske finn ég kvenmannshnoss
er kuldann bolað getur

getur ekkert, grætir þjóð
galli drekkir von
fetar hokinn heljarslóð
Halldór Ásgrímsson

Bú er bóndans mesta hnoss
barnalán og lifsglöð kona,
með hundrað kindur örfá hross
og hundinn Kát ég ætl'að vona.

Sökkar dökkar skrattinn kvað
sígur brátt´að kveldi,
aldrei asnast hann í bað
amstrar frír við eldi.

Eldinn við situr sáttur
sönglar eitt lítið lag
Glóðar er mikill máttur
myrkrinu býður í slag

Slaginn tekur ei til greina
truflaður er kennarinn,
en blessuð skóla börnin veina
ó ,bjargaðu þessu pabbi minn.

Hór þeir drýgðu drengirnir í drengjasamkór.
„Aftari“ rödd og annar tenór
æfðu sig á læstum kontór.

sniðugur Kynjólfur hehe
kontór læstur líkar þeim
ljóðin fögur syngja
tenórinn með tárakeim
tónar „vil ei kyngja“

Kyngja verð ég kátur því
kenni ekki lengur.
Farinn er á fyllerí
feginn, elsku drengur.

„Kyngja verður kórvillum,
kappinn ef þú getur.
Slepptu öllum átyllum!“
Og auminginn - hann étur.

Of seinn!

Drengur, vinur drekktu meir
dómleg líðan gerist
Ákaglösin fleir og fleir
fagn'er himinn snerist

Snerist Skabbi á skitnum hæl
við skögultennur brosti.
Ákavítis enn í ræl
er hann, sem í losti.

Sner'á punkti snar
snúðug ein meyja
Hefði átt halur þar
helst að þegja

of seinn ......andskotans dyrabjallan.

Losti minn lævís er
lipur eins og snákur
fýsir þjóin frauku ber
freklegur strákur

strákur dákur fákur frýnn
fáð'ér malt og lýsi
ösla hérna held sé fínn
hellings kvæði físi

nú held ég að ég hætti í bili, hörmung hjá mér

Físibelgur farðu ei
fnæstu meir í glóðir.
Þá fer ég líka, fuss og svei,
félagi, skáldabróðir.

‹Hrökklast aftur á bak og hrasar við›

Físir mig að finna Skrabba
fyrir utann gluggan mimm
gaman við hann vær'að rabba
visku er hann brunnurinn.