‹Þetta er miklu flottara eins og þú segir það›

Sundrað lík af stæltum klár
svífur yfir bílinn.
Girðingarefni, gras og hár
gefur nú á skrílinn.

Skrílinn æra ennþá bönd
uppi á sviði.
Öskur, grátur, upprétt hönd
og ást í kviði.

(Minni á s og st stuðlareglu)

Kviðamágur kallast það
er karlar deila meyju
Eftir það er þjóðráð að
þrífa saman bleyju

Bleyju mágar bítast um
báðir forðast skítaslumm.
Berjast, hrökklast báðir út,
brúðurin ein – með litla kút.

Kútinn drekkur kúturinn
kútveltist af drykkju
lævís er víst lúturinn
leggst af vímuþykkju

Þykkju undir belti ber
Brynjólfur.
Krossfestið mig! Klúður hjá mér!

Kynjólfur

Kynjólfur með kvæðaskap
kæti vekur
held ég sér nú hafi tap-
að heili lekur

hehe... þessi var hrikaleg... þ.e. mín

Lekur út úr Skabba skrumið
skemmtilega.
Við höfum lendur* nýjar numið
náttúrulega.

*Þetta má líka vera "lendar".

Náttúrulega nærumst við
á naglasúpukvæðum
Forðan aukum fyllum kvið
uns föllum hér á gæðum

Gæðablóð á Baggalút
bæð´& slóðar haggast.
Flæða óðir, flagga klút.
Fræða þjóðin braggast.

(Ég er svosem ekkert algerlega með á hreinu hvaða merkingu þessi vísa á að hafa, en hún "sándar" ágætlega, í það minnsta.)

Braggast hagur okkur beggja
brátt mun vín oss fylla.
Leðurstígvél fagra leggja
látum okkur trylla.

Trylltar eru trunturnar
taka sprett um víðan völl,
meiri merar kunnturnar
máské langar þærí böll,

Böllin má sér bregða á,
brennsann fá sér meir en smá,
vitið frá sér drekk´í dá.
Dansar þá hver beint á ská.

skála margir skrallandi
skemmta sínu lyndi
taumlaust eru trallandi
- tifa strá í vindi

Vindi ég mínu kvæði í kross
kaupi skro og pela
Á svo legg mitt eðal hross.
-Ætla suður’ á mela.

Mel ég þekki, mannleysu
miður góðan dreng.
Villist oft í vitleysu
með valinn ránsfeng

klaustur eru kvennabúr
kátur er ég ávallt þar
nem ég klæðum nunnur úr
nema þær sem hafa flúr
- sælar eru systurnar
kleif ég áður fínar frúr
finnst mér reynsla sú nú súr
- sæði fremur systurnar

merarhrossið folinn fór
fús á til að serða
naskur fnæsti nautnastór:
„nú skal jarlinn herða!”.