Hlíðarendakotið klárt.
Krakkið lengi reykti
Andans fátækt sveið mig sárt
súpuketið steikti.

steikti hérna stuðlakorn
stahahamaði
lymran inn um leirburðshorn
mig lahahamaði

Lamaði Skrabba skrumið
þá skáldakrapann óð.
Kól af besta brumið
er ber í elgnum stóð.

Stóð mér stundum forðum,
stand var á mér þá.
Eyddi sjaldnast orðum,
oftast flatur lá.

Lá á hriggnum larfurinn
lundleiður og viti rúin.
aumi satans skarfurinn,
sálarlaus og fúinn.

Fúinn brást hinn bölvaði
beitt við ástarsorgum
rúinn ást hinn ölvaði
eitt kvöld sást á torgum.

Torgum bera trega vil,
táraflóðið rennur.
Borgum æ við skulda skil,
sárar ástin brennur.

Brennur í mér bálið losta,
bólgið er mitt hold.
Tekið hefur mig til kosta
tæfan Ísafold.

Ísafoldarprentsmiðja
alltaf reyndist góð.
Prestar núna pent biðja
fyrir Prozac þjóð.

[UssUss nú verð ég að prjóna í:

Þjóðar vorrar vísnakvæði
verða duft og mold
ef að gerast gömul fræði
gleymd á Ísa-fold..............BP.]

Ísafold Ír heitir frænka mín
ég kalla hana tussu
bara ef ég gæti fundið lím
þá myndi ég líma þessa brussu.[aðeins of samtaka.BP]

Brussu mátt´ ei berja neitt,
blíðu skaltu veita.
Elska hana ofur heitt,
ástúð skaltu beita.

Beita vildi brögðum mig,
bredda ein frá Hóli.
Áform hafði ýmislig,
um átök vor í bóli.

bólið það er heitt og hlýtt
hjúfrar þar nú bredda
það er leitt og það er skítt
þar er mikil gredda

Gredda þín er gengdarlaus,
gefðu slakan tauminn.
Þegar lostinn sleppur laus,
láttu rætast drauminn.

drauminn hefur drósin spillt
dansa ég svo glaður
get ég ekki stubbinn stillt
stekk ég á, svo graður

Graður var ég góði minn,
gagnast mátti konum.
Varð svo gamalt vesælt skinn,
verður beygja á honum.

Honum þykir holdið mjúkt
hann mun aftur rísa
kannski er það soldið sjúkt
sjúk er þessi vísa

Vísa þín er vafalaust,
voða illa farin.
Skáldagyðjan skammarlaust,
skellti sér á barinn.