Æði kvæði flæða fá
fræðum væðum þræði
Gæða ræðu glæða má
græðum bæði æði
Vá.. glæsilegt Heiðglyrnir...
Æðis dýrt er kvæðið kæra,
kemur hýrt í farið,
Ansi skýrt og skal ég læra,
að skálda dýrt í svarið.
Svarið barið svart á hvítt
svall í móði óður
Varið parið, Notað Nýtt
nota í ljóða fóður
Fóðurkistan ljóðalist,
lóða vistin óða.
Gróður kvista glóðum rist
góða hristir sóða.
Sóðinn óð í sjóðum góðra manna,
löngum þjóðar lapti blóð,
launastóð und fótum tróð.
Menn kveða aldeilis í dýrari kantinum í dag, þykir mér . . . ‹setur sig í stellingar›
Tróðan fróða, fljóðið hreina, sanna
arkar rjóð á æskuslóð;
yndishljóðabragarflóð.
flóðið (móða fljóðsins) núna byrjar
hún er rjóð (gaf henni ljóð)
hefst nú, sóðar, -lífið stóð-
‹Hleypur móti Nafna með útbreiddan faðminn & gleðitár á hvarmi›
Fróðlegt vær´ að fregna nú,
(úr forvitni svo ei ég kafni)
um hvarfið mikla; hvert fórst þú ?
Hvar hefurðu verið, Nafni ?
Nafni sá er krúnk á krá
krumma svartann kyssti
Faðmsins vonar blökku brá
brag úr lúku missti
Missum ekki móðinn, við
munum áfram berjast.
Pissum uppí andstreymið,
öllu því má verjast.
Verjast skaltu vinur minn
vonum Þránds í götu
Heldur sæktu sigurinn
Siggu litl'úr fötu
Fötu virtist fullri skvett
í fés mitt við að sjá þig
taugaáfall nokkuð nett
núna leitar á mig.
Heill og sæll höfðingi!
Mig um aldrei ætlum vjer
án þjeringa að tala
Því að eigi hæfa hjer
hljóð án fagurgala
Fagur-gala fín út-sala
fjas og eintómt mas
Lager tala vín blút-bala
bras-a þér frómt glas
Glasi lyftum með glott á kinn,
af gleði þó ég kafni.
Velkominn aftur vinur minn,
væni kæri Nafni.
Alikálfa' og Ali-svín
allrajafna snæðum,
meðan bjór og brennivín
brunar ljúft í æðum
Æða fram æskan kann.
Eldarauður loginn brann.
Upp á við, út á hlið.
Endastingst á rassgatið.