Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:
Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis:

kvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis:Skinkumálaráðaneyti sem gerði ekkert nema búa til reglur um stærð og lögun skinku.Einnig var

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis: Skinkumálaráðaneyti sem gerði ekkert nema búa til reglur um stærð og lögun skinku. Einnig var heimilislausu fólki boðið störf sem niðurfallsgrindur.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis: Skinkumálaráðaneyti sem gerði ekkert nema búa til reglur um stærð og lögun skinku. Einnig var heimilislausu fólki boðið störf sem niðurfallsgrindur.
Já, allt gekk í haginn hjá Ásláki og nýja heimsveldinu, sem hafði fengið nafnið Sprænveldið með tilvísun í þvaglátsvandamál Ásláks.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis: Skinkumálaráðaneyti sem gerði ekkert nema búa til reglur um stærð og lögun skinku. Einnig var heimilislausu fólki boðið störf sem niðurfallsgrindur.
Já, allt gekk í haginn hjá Ásláki og nýja heimsveldinu, sem hafði fengið nafnið Sprænveldið með tilvísun í þvaglátsvandamál Ásláks.

Skyndilega kom færðist blossi yfir jörðina og allir misstu minnið, aðalgaurinn örvænti og vissi ekkert hvaðan á sig stóð veðrið, ekki hinn heldur, þessi þarna...þið vitið.

Einu sinni var maður á fertugsaldri sem átti erfitt með að halda þvagi á næturnar. Svo að hann ákvað að fara til læknis. Gallinn var þó sá að hann var með skelfilega mikla phobiu fyrir læknum. Hann ákvað að biðja lækninn um að vera nakinn. Læknirinn ákvað að slá til og fór þess vegna úr fötunum. Blasti þá við mér þetta svakalega örtyppi. Maðurinn skellti uppúr og fór að slá í typpið. Læknirinn varð bandbrjálaður, varði sig og kærði síðan manninn fyrir kynferðislega áreytni. Aumingja maðurinn kom í blöðunum og konan fór frá honum.
Líf hans hafði nú verið lagt í rúst og orðsoporið eyðilagt, hann ákvað því að flytja úr landi.
Hann flutti því til Færeyja og tók ekkert með sér nema tannbursta og pottaplöntuna Jónas. Maðurinn og Jónas eyddu mörgum stundum saman og urðu ástfangnir.
Sambúðin gekk einstaklega vel því maðurinn gat leyst þvagvandamálið með því að vera duglegur að vökva Jónas rétt fyrir svefninn.
Þeir gerðu allt saman, gengu eftir ströndinni, versluðu og unnu meira að segja saman.
Jónas fór þó, smám saman, að renna hýru auga til litla birkitrésins sem óx í bakgarðinum og fór að lokum að halda framhjá manninum með því. Eftir þó nokkurn tíma kemst maðurinn að framhjáhaldi Jónas og birkitrésins og verður bandbrjálaður. Í bræðiskasti sínu tekur hann Jónas og hendir honum fram af svölunum. Jónas brotnaði á götunni en náði að kalla til mannsins "Ég mun alltaf elska þig!" rétt áður en hann andaðist.
Eftir þetta atvik gerðist eitthvað í hausnum á manninum og hann fór og keypti sér byssu.Á leiðinni heim rak hann upp stór augu, því við honum blasti fullvaxin kvenkyns skjaldbaka. Sem sneri sér að honum og sagði dimmri röddu, Þú skalt fá þér þvaglegg! Og á því augnabliki sá hann ljósið og áttaði sig á tilgangi lífsins. Hann hljóp út á torg og æpti yfir lýðin: ég hef fundið tigang lífsins og ætla að segja ykkur út á hvað þetta gengur. Skyndilega voru allar stærstu sjónvarpsstöðvar heimsins komnar á staðinn og öll heimsbyggin stóð á öndinni eftir því að hann segði fólkinu hver tilgangur lífsins væri.
Hann gekk að skóbustaranum sem ávalt var með kassann sinn á torginu, gerði sér lítið fyrir og sparkaði hressilega í andlit varnarlausa skóbustaranns og sagði:
Vonandi gleymir þú ekki þessum greiða sem ég gerði þér af góðmennsku einni saman Skilur þú nú að tilgangur lífsins er þjáning?
Að þessu búnu tók maðurinn af sér skóna og fleygði þeim lengra en nokkurt auga eygði.
Agndofa mannfjöldinn á torginu virtist meðtaka boðskapinn því nú spörkuðu menn í andlit hvers annars uns torgið varð rautt af blóði. Fólk byrjaði að afhausa svart fólk og settu höfuðin á prik, maðurinn meig á sig. Mannfjöldinn hætti drápunum og fór að dæmi mannsinns, torgið skipti um lit og varð hlandgult.
Skyndilega var hann orðinn valdamesti maður í heimi og hann hafði á einum degi gert Færeyjar að miðju alheimsins. Þá kom til sögunnar Lúðvík nokkur, hin frækni drekabani, sem Áslákur (söguhetjan okkar) hafði kynnst á sínum yngri árum þegar hann ferðaðist með um fenjasvæðin í leit að færeyjingum.
Lúðvík gekk hægt og rólega að Ásláki greip hann hreðjartaki og sagði: Átt þú erfitt með að halda þvagi á næturna, gamli aulabárður ? Skipti þá engum togum, heldur hrökk Áslákur undir eins í kút. Hann játaði þessa atburði í æsku en kenndi lélegu uppeldi af hálfu föður síns um. Lúðvík sleppti þá takinu og róaðist, en hann minntist þess þegar Áslákur bjargaði honum eitt sinn úr lífsháska og fanst honum hann tilneyddur til að gera eitthvað fyrir sinn gamla vin á þessari ögurstundu, svo hann kvað honum heilræðavísu sem hljóðar svo:

Éta skaltu hland og graut
með hníf og gaffli.
Farðu svo og dreptu naut
með fótsins afli.
Við það augun verða hörð,
við það batnar manni strax.
Betri er en bænagjörð,
brennivín að morgni dags

Að svo búnu hélt hann leiðar sinnar. Áslákur áttaði sig hins vegar engan veginn á þessu ömurlega ljóði sem hafði ekkert að gera í samhengi sögunnar, hann hélt því áfram við byggingu hins nýja heimsveldis.
Tók hann nú til við að skipa allskonar fólk í ýmis mis vitur- og gagnleg ráðuneiti til dæmis: Skinkumálaráðaneyti sem gerði ekkert nema búa til reglur um stærð og lögun skinku. Einnig var heimilislausu fólki boðið störf sem niðurfallsgrindur.
Já, allt gekk í haginn hjá Ásláki og nýja heimsveldinu, sem hafði fengið nafnið Sprænveldið með tilvísun í þvaglátsvandamál Ásláks.

Skyndilega kom færðist blossi yfir jörðina og allir misstu minnið, aðalgaurinn örvænti og vissi ekkert hvaðan á sig stóð veðrið, ekki hinn heldur, þessi þarna...þið vitið. Í því pissaði hann á sig.

‹Bendir á innleggið fyrir ofan› Endir.
Ný saga:

Einn góðan veðurdag var brjálaði vísindamaðurinn Bubbi að ljúka við sína rosalegustu uppfinningu.