Nú hefur Gunnar Ölversson kosið sjálfan sig til að verða sjálfstæðismaður.
Addi Kidda Gau segir að Gunnar sé kosinn af fylgismönnum Frjálslynda flokksins en ekki kosinn af fylgismönnum Sjálfstæðisflokksins. (Hélt það sjálfur líka.)

Kristin Á. lét færa sig milli flokka hér á árum áður og kom ekki mönnum á óvart nema að hann notar framsókn til millilendingar.

Hér kemur pælingin:
Á Gunnar möguleika á að meika það í íhaldsflokknum eða verður hann að fara i sérframboð með Árna Johnseni?

Hann verður settur í hlekki og látinn róa eins og hinir Galeiðuþrælarnir eða höggvinn við borðstokkinn öðrum til viðvörunar. Arrrg.! 10 bein í Dauðs manns kistu, hæ, hó, og rommflaskan með!

Að þingmenn geti fært sig á milli flokka eftir vild á miðju kjörtímabili er einfaldlega rugl. Hér tíðkast ekki persónukjör - þingmenn eru fulltrúar sinna flokka og eiga þingsæti sín undir þeim. Flokkur á ekki að missa þingsæti ef að einn þingmanna hans ákveður að skipta um flokk - sá á einfaldlega að stíga frá og leyfa einhverjum öðrum að taka við. Hann getur síðan boðið sig fram fyrir hönd nýja flokksins síns í næstu kosningum ef hann hefur vilja og getu til.

Þetta er ekkert nema enn eitt dæmið um hvað stjórnmálamenn hér eru í raun miklir amlóðar og dulur. Hagsmunir kjósenda víkja iðulega fyrir þeirra þægindahagsmunum.

Ég afsaka ógestapólega náttúru þessa innleggs. Þetta er mál sem mér er mjög annt um, og stóðst því ekki mátið að röfla svona yfir því.

Er hann ekki fúll yfir því að hafa ekki fengið embætti varaformanns Frjálslynda flokksins.

Varðandi persónukjör eða flokkakjör, þá er hann í grunninn kosinn á þing til þess að fylgja eigin sannfæringu. Ef honum finnst að hún sé frekar með sjálfstæðisflokki en þeim frjálslynda, þá er það rökrétt að hann færi sig á milli.

Hins vegar held ég að þingmenn meirihlutans megi ekki fylgja eigin sannfæringu, heldur aðeins sannfæringu steinþursanna tveggja. Einstaka undavillingar og vandræðagemsar finnast þó stöku sinnum, eins og þeir bræður Gunnar og Kristinn.

Hins vegar get ég skilið að kjósendur Frjálslynda flokksins hugsi honum þegjandi þörfina eftir þessi svik við þá.

Gunnar hefur lagalegan rétt á þessu, það er engin spurning, en það væri gagnlegra að velta fyrir sér hvað honum gengst til. Maðurinn er nú einu sinni tukthúslimur, sem þykir heldur verra, þótt hann hafi tekið á því máli af sæmilegri karlmennsku. Deilurnar við Magnús varaformann voru þeim báðum lítt til sóma og tap Gunnars má örugglega túlka þannig, að flokkurinn ætli ekki að taka mikla sénsa hvað hann varðar. Flokkurinn segir í raun “þú verður að sanna þig betur í næstu kosningum, Gunnar minn”. Þar með er hans reikningur opinn, það er ekkert í Frjálslynda flokknum sem er eftirsóknarvert fyrir hann, flokkurinn tryggir honum ekki áframhaldandi þingsæti. Hann metur það svo að mun líklegra sé að Sjálfstæðisflokkurinn haldi velli í næstu kosningum og því betra að sigla með því skipi, ef maður vill endilega halda áfram að ganga í sparifötunum hversdags. Hafi maður fengið lítið í vöggugjöf og litlu bæt við eftir það, þá er betra að vara í samfloti við stóru mömmu til að hífa sig upp. Því eins og gerist með flesta þingmenn, þá eru þeir sjálfir þeirra stærsta pólitíska áhugamálið.

Gunnar hefur lagalegan rétt á þessu, sama lagalega réttinn og Frammsóknarflokkurinn hafði á fréttastofustjóra starfinu. Er þetta þó sínu verra.
Það var stuðnings fólk Frjálslynda flokksins sem kaus hann sem sinn fulltrúa á þing . Að hann geti einn daginn sagt við þá sem treystu honum fyrir atkvæði sínu og gerðu hann að sínum þingmanni,nú étið þið það sem úti frýs forusta flokksins er ekki nógu góð við mig, sýnir ekki bara hvað lögin er vitlaus heldur líka hverslags plebbi þetta er.
Nú situr þessi litli flokkur eftir í sárum, og það sem verra er, atkvæði þess fólks sem kaus manninn á þing fyrir sig og sinn flokk er nú gegn villja þess orðið að atkvæðum flokks og stefnu sem það vill ekkert með hafa.
Það er vitað að megin þorri stuðningsmanna Frjálslynda flokksins kaus hann vegna andstöðu sinnar við kvótakerfið og að hlaupa frá því umboði í faðm þeirra sem hann var kjörin til að berjast gegn, eru svik við þá sem treystu honum og því mikið alvarlegri svik í mínum augum, en þau sem hann sat þó inni fyrir.

Ég geri mér fulla grein fyrir að samkvæmt íslenskum lögum hefur Gunnar hér fullan rétt. Ég er hins vegar að setja út á bæði siðferðið og réttlætið hér. Einnig er þetta algjörlega órökrétt.

Skoðum það hvað gerist þegar þingmaður hættir störfum eða deyr. Hvað gerist þá? Fækkar þá þingmönnum um einn? Nei - flokkurinn sem þingmaðurinn sat á þingi fyrir kallar til næsta varamann. Þetta er rökrétt og eðlilegt, þar sem þingsætið tilheyrir flokknum. Þingkosningar eru haldnar (eða að eiga vera haldnar) til þess að dreifa þingsætum kjördæmanna á milli flokka. Einstaka þingmenn sitja síðan í umboði flokksins.

Ef þingmaður nýtur ekki lengur trausts flokksins, eða treystir sér ekki lengur til að sitja í umboði hans, þá á hann að víkja fyrir varamanni. Þetta er það eina heilbrigða og eðlilega í stöðunni, að mínu mati. Einhvers konar heilagur réttur þingmanna til að haga sér eins og þeim sýnist um leið og þeir eru komnir inn fyrir dyr Alþingishússins er einfaldlega bara fáránlegt og óréttlátt bull, hvað sem lögum líður.

Gunnar sá svikahrappur á að taka pokann sinn og hverfa af þingi. Hann var ekki kosinn til að gegna þingmennsku fyrir sjálfstæðisflokkinn.

Þetta eru góðar athugasemdir.

Svo virðist sem stjórnarskráin bjóði upp á annars konar fyrirkomulag en það þingræði sem hefur þróast hér á Íslandi. Í stjórnarskránni (minnir mig) er ekkert fjallað um stjórnmálaflokka á þingi, per se, heldur bara þingmenn og það að þeir eigi að fylgja sannfæringu sinni. Það er fín regla, það gefur þeim stjórnarskrárvarinn rétt til að sýna vott af sjálfstæði í hugsun. Hins vegar hafa málin þróast á annan veg hér á landi, hlutfallslegt kosningakerfi gerir þingmenn að öllu jöfnu 'ósjálfstæðari' en í einmenningskjördæmum. Kannski stjórnarskráin hafi miðað að einmenningskjördæmi að breskri fyrirmynd? Ég veit ekki.

Þessu er ég auðvitað sammála, maður mundi kalla hann siðlausna skíthæ ef ekki væri nafnleynd hér, þannig að ég læt mér nægja að segja að athafnir
GÖ séu í meira lagi ónákvæmar .

Þingmenn eru einungis bundnir af eigin samvizku. Því ætti umræddur Gunnar að geta greitt atkvæði með Sjálfstæðisflokkinum þó að hann væri skráður í þann frjálslynda.

Athyglisverður punktur. Ég stend hins vegar við fyrri fullyrðingar þess efnis að maður sem ekki starfar með sínum flokki ætti að víkja þingsæti sínu. Hér er ég ekki að tala um skilyrðislausa hlýðni, heldur eingöngu almenna viðleitni til að fylgja stefnu flokksins að einhverju leyti, sem og að ræða við fólkið í sínum þingflokki. Það boðorð að þingmenn séu eingöngu bundnir af eigin samvisku er, eins og Hakuchi bendir á, undarlegt ákvæði í kjördæmaskiptu flokkakerfi.

Þegar ég kýs í kosningum er ég að velja flokk. Ég get að vísu reynt að hafa áhrif á það hverjir eru á lista flokksins með því að taka þátt í prófkjörum, og síðan í kjörklefanum með því að umraða mönnum, en á hvoru tveggja eru annmarkar. Fyrri leiðin krefst þess að ég sé flokksbundinn, og þar að auki er einstaklega dýrt að standa í prófkjörsframboði, og því engan veginn á allra færi. Síðari leiðin er algjörlega ópraktísk - útstrikanir og umraðanir í kosningum hafa aldrei nein raunveruleg áhrif.

Gott og vel. Það er síðan ekki bara ég sem vel flokk, heldur hver einn og einasti kjósandi. Grunnhugmyndin er sú að verið er að kjósa á milli flokka. Reyndar mætti segja að í raun sé verið að velja á milli lista sem flokkar (í langflestum tilfellum) bjóða fram, en það er lítið annað en smáatriði í mínum augum - þessir listar gætu alveg breyst á miðju kjörtímabili - og gera það oft. Þingsætum í hverju kjördæmi er síðan skipt hlutfallslega á milli flokkanna.

Fyrir mér ætti að líta á þetta sem fastar, heilagar, óbreytanlegar tölur, að minnsta kosti fram að næstu kosningum. Ef þær eru það ekki, þá gætum við eins hent flokkakerfinu út um gluggann og tekið upp persónukjör, sem reyndar væri hugsanlega sniðugt að mörgu leyti. En svo lengi sem þingmenn komast inn fyrir atbeina flokka, en ekki á eigin verðugleikum, þá eiga þeir engan rétt á því að líta á sig sem algjörlega frjálsar og óháðar einingar um leið og þeim hefur verið úthlutað sæti á þinginu.

Mig minnir að þettað hafi komið fyrir mörgu sinnum í Islenskri pólitík
og held að Ólafur Ragnar hafi hlaupið frá framsókn til alþýðubandalags á miðju kjörtímabili. Í Svíþjóð er þettað kallað politisk vilde og kemur stundum fyrir Fyrrverandi flokksformaður vinstriflokksins Gudrun Schyman var kosin á þing fyrir hann en hefur nú stofnað nýan á miðju kjörtímabili.

Ólafur var ekki á þingi þá, kom raunar við hjá Frjálslyndum vinstrimönnum í millitíð.

Þú hefur rétt ég var nú bara úngur piltur í stuttbuxum og orðin útlendingur á þeim tíma. en held þó að þettað hafi skeð bæði fyrr og síðar í Íslenskri pólitík. Enda hverjum frjálst að skifta umm skoðun hvenær sem er og ekki bara á fjögra ára fresti

Mig langar að leiðrétta hér smá misskilning.
Vestfirðingurinn sem um er rætt er kallaður Addi Kitta Gau af heimamönnum. Kitti er er ekki óalgeng stytting fyrir vestan.

Verð að taka hjartanlega undir með fyrsta innleggi Þarfagreinis. Þetta á auðvitað ekki að viðgangast í flokkalýðræði. Hann á að víkja af þingi og fyrsti varamaður Frjálslyndra að taka sæti hans. Hvað ef nokkrum sjöllum eða frömurum dytti í hug að færa sig til samfó á morgun. Þá væri stjórnin fallin! Þetta er rugl!
Ég var farinn að kunna ágætlega við þennan gæðalega glæpadreng.

Ég sá viðtöl við fúlan varaformann Frjálslynda flokksins sem og viðtöl við svikarann glæfralega. Þeir hafa eldað grátt silfur í flokknum að undanförnu. Það sem fer ótrúlega í taugarnar á mér varðandi þessar fréttir er það hvað þeir eru fáránlega líkir. Báðir eru akkúrat svipað nógu óathyglisverðir til þess að maður getur ekki gert greinarmun á þeim, amk. þarf maður að hugsa sig vel um.

Mig grunar að þetta sé rótin að ágreiningi þeirra. Þeir eru svo líkir hvorum öðrum að þeir rugla sér ætíð saman. Svoleiðis getur ekki verið gott í samskiptum manna á milli.