Þeir höfðu bara legið í gleymsku áratugum saman þegar hann drapst. Sem var fínt, heyrðust máske tvisvar á ári.

Ekki gleyma Wondernum heldur, hann var frábær á 7. og 8. áratugnum.

‹Raular My Cherie Amour.›

Ég held það sé nú ósköp eðlilegt að fólk rifji upp fallnar hetjur þegar fólk fréttir af dauða fólks sem það hafði gaman af fyrir löngu síðan en hafði gleymt. Það er alltaf gaman að finna eitthvað sem maður hafði gaman af í gamla daga og rifja upp góða tíma. Verst að það gerist yfirleitt undir sorglegum kringumstæðum eins og við dauða listamanna.

Ég vil þó bæta við varðandi Orbinson. Hann var einmitt nýhættur að vera gleymdur þegar hann dó. Hann hafði slegið í gegn á ný með Traveling Wilburys kannski svona einu eða tveimur árum áður en hann dó og var búinn að gefa út nýja og ansi vinsæla plötu áður en hann dó (ef ég man rétt).

Fokk, ég er lagstur í þunglyndi. Hvar er þessi krumpaða?‹Klárar Strohið, ropar og grípur séníverinn sem einhver gleyndi í hitteðfyrra og hrasar við›

Svona svona Fíflagangur minn.

Huggaðu þig við þessa ljúfu ballöðu.

‹Spilar I just called to say I love you með Stevie Wonder.›

Hættu! Þetta er andstætt Genfar sáttmálanum.‹Tekur Smábagga og bauv og treður í sitthvort eyra› ahhhh, þetta var betra.‹Brestur í óstöðvandi hevímetalflösuþeyt›

‹Snýr upp á eyrað á Fíflagangi og sparkar í nefið á honum›

Ma Cherie Amour er betra.

Sannarlega fröken víólskrímsl, enda var ég að leika mér að kvelja greyið Fíflagang.

I just called er frá 9. áratugnum en þá hafði Stefán Undur fyrir löngu yfirgefið snilld sína og sokkið í fen andlauss miðjumoðs.