Lásuð þið dóminn sem Sannleikurinn um Ísland fékk í Morgunblaðinu? Þessum bókadómara tókst að skrifa nokkur hundruð orð án þess að tala neitt um bókina. Kom því svo að í lokin að hann vonaði að einhverjum þætti hún sniðug en sjáfur var hann ekki hrifinnFelur sig
Þetta var rætt lauslega, ekki kannski málefnalega samt.
http://www.baggalutur.is/viewtopic.php?t=3696
Er hægt að nálgast þennan dóm einhvers staðar á veraldarvefnum?
já.
Las þennan dóm rétt í þessu. Ritrýnirinn vinnur afrek. Hann minnist ekki á bókina góðu nema rétt í framhjáhlaupi, þá helst til að barma sér yfir því hvað myndirnar eru smáar, en gefur greinargott yfirlit yfir gamanmál á öldinni sem leið. Þetta er ekki gagnrýni fyrir fimm aura.
Ég ætlaði einmitt að vera ótrúlega almennileg og slá inn textann þar sem ég er með blaðið fyrir framan mig og ekki er hægt að fá aðgang að greinum hjá mbl. nema gegn greiðslu... en þegar ég var búin að lesa greinina sá ég að það hefði verið tilgangslaust!
Það er í framhjáhlaupi minnst á bókina og varla sagt neitt um hana!
Skrítin gagnrýni það.
Það væri voða gaman ef einhver nennti að pikka þetta þrekvirki inn, ætlaði sjálfur að vera búinn að því, en er því miður ekki með snepilinn hér hjá mér.
Fljótlegast væri að skanna þetta inn og birta myndina einhversstaðar, spurning hvort vér gerum það í kvöld ef enginn verður fyrri til...
Ef einhver nennir því má hann gjarnan senda mér myndina og ég skal skella henni inn.
Ég ætlaði nú að fara að skrifa þetta niður en fann ekki helv. blaðið.
Ef einhver gæti póstað þessu hérna, gæti ég skrifað það upp og postað svo aftur fyrir ykkur.
Ég get svo dauðsvarið að ég finn þetta ekki á morgunblaðsvefnum.
Er hægt að nálgast þennan dóm einhvers staðar á veraldarvefnum?
Er hægt að nálgast þennan ritdólg í dimmu húsasundi?
Í hvaða blaði var þetta?
Lesbókinni sl. laugardag.
Laugardaginn 11. desember, 2004 - Lesbók
BÆKUR - Þættir
Ýkt og ofaukið
Sannleikurinn um ísland
Fróðleikur og frásagnir af íslenskum furðum og fyrirbærum frá öndverðu til vorra daga. 219 bls. Almenna bókafélagið. Reykjavík, 2004
HVAR er fyndnin í þessu? Þannig spurðu menn í gamla daga þegar þeir lásu Íslenska fyndni sem Gunnar á Selalæk tók saman og gaf út í mörgum smáheftum. Oftast lá svarið í augum uppi. En alls ekki alltaf! Ef menn heyrðu lélegan brandara var gjarnan sagt: Hann hlýtur að vera danskur. Einhver hélt því einhverju sinni fram að íslensk fyndni væri svo persónuleg að hún yrði helst að fela í sér einhverja illkvittni um einhvern tiltekinn einstakling sem allir þekktu. Yrði þá jafnframt að herma eftir honum og leika eftir alla hans kæki um leið og saga af honum væri sögð. Svo margs konar sem fyndnin getur verið telur skrifari þessara orða, reynslunni samkvæmt, að íronían sé lífvænlegust. En svo er það kallað þegar látist er skrifa eða tala í fúlustu alvöru, jafnframt því sem öllum sé ætlað að skilja að annað og meinlegra búi undir. Revíurnar, sem svo mjög skemmtu höfuðstaðarbúum á árunum milli stríða, voru bæði persónulegar og neyðarlegar og tóku alltént fyrir mál sem voru samtímis á döfinni þannig að allir skildu óðara hvar fiskur lá undir steini. Tveir sómamenn tóku sér fyrir hendur í fábreytni kreppuáranna að semja sínar einkarevíur, fóru um landið þvert og endilangt og tróðu upp í samkomuhúsum þéttbýlisstaða, hermdu eftir þekktum mönnum, aðallega stjórnmálamönnum, víðast hvar fyrir fullu húsi. Allir þekktu raddirnar því þetta var eftir að útvarp kom til sögunnar en fyrir daga sjónvarps. Og andlitin þekkti fólk af blaðamyndum. Spegillinn, sem kom út á sömu árum, varð vinsælastur blaða. Svo minnisstæður að stundum er jafnvel enn til hans vitnað. Alvara stríðsáranna gerði út af við hann. Síðar var reynt að endurvekja hann, jafnvel oftar en einu sinni, en tókst ekki, hvað sem olli.
Bók sú, sem hér um ræðir, minnir ekki á revíurnar en lítillega á Spegilinn. Sannleikurinn um Ísland heitir hún. Þar með er látið sem þetta sé sagnfræðirit. En þetta er ekki sett fram sem beinskeyttar sögur af einstaklingum eins og gekk og gerðist í revíunum eða í Speglinum heldur sem hugleiðingar eða fréttaþættir, alvöru saga eða fræðirit með ýmiss konar fjarstæðum tilbúningi. Þetta er sem sagt tilraun til íroníu sem skírskotar til þjóðfélagsumræðunnar almennt en hermir ekki beint eftir mönnum og málefnum á líðandi stund. Íronían er því tíðast óbein og hittir engan fyrir. Sama máli gegnir um myndefnið. En teikningar eru þarna margar, flestar smáar. Ekki vantar að þær séu vel og vandlega unnar. En fæstar þeirra vekja þau geðhrif sem þeim hlýtur að vera ætlað.
Hvort tíðarandinn sé móttækilegur fyrir skemmtun af þessu tagi? Vafi leikur á því. Þjóðfélagið er ekki lengur einsleitt líkt og forðum heldur sundurleitt og marglagskipt. Sá sem sendir frá sér nýmóðins íslenska fyndni verður því að hafa einhvern tiltekinn markhóp í sigtinu. Unglingar eiga sína fyndni. Og gamla fólkið á sína fyndni. Vísast mundi hvorugur hópurinn, ef á reyndi, skilja hvað hinn væri að fara. Varla að þeir tali sama tungumálið! Og þannig mætti lengi telja. Prestar eiga sína fyndni. Læknar eiga sína fyndni. Kennarar eiga sína fyndni. Og nemendur þeirra eiga sína fyndni. Það sem var, er ekki lengur. Svo einfalt er það.
Að svo mæltu er sjálfsagt að binda enda á umsögn þessa með sanngjörnum fyrirvara, sem sé þeim að undirritaður talar hér aðeins fyrir eigin áliti. Vonandi hittir bók þessi fyrir þakklátari lesendur því til hennar er á margan hátt vandað.
Erlendur Jónsson
Húrra fyrir Galdrameistaranum, úúúaaa.. á þennan Erlend...
Maðurinn er augljóslega ekki með skopskyn!
Enda bendir nafn hans til þess að hann sé sonur útlendings og því gæti hann engan veginn upplifað þessa íslenska fyndni.
Sá sem skrifar á eftir mér að bjáni!