Madaman man þá tíð er hún átti Lödu, það var mikill kostagripur. http://www.youtube.com/watch?v=kKSSprpNNyc&feature=share
Vjer munum þá tíð er oss fannst hundraðþúsundkall vera stórfé... Starir þegjandi út í loftið
Èg man þegar internetin voru enþà spennandi.
Ég man þegar ég fékk að vera með í því að vitja um grásleppunet. Það var löngu áður en internetin voru fundin upp.
Ég man (núna) eftir snarkinu og suðinu sem kom þegar hlustað var á plötur!
Ég man eftir því þegar nostalgía þótti nýmóðins.
Vér munum eftir sumarlokunum.
Ég man þá tíð að á hverju vori þurfti að bera möl ofan í hvörf á vegum svo eigi yrði ófært um uppsveitir Árnessýslu.
Ég man eftir Gullfossi... skipinu sko...
Ég man eftir því þegar einkaþjóninn minn fór alveg sjálfur útí búð að kaupa handa mér góðgæti.
Ég man þegar hluti Maarud snakkpokana var glær og maður sá innihaldið
Að gefnu tilefni, þá man ég þegar fjölskyldu minni áskotnaðist glænýr MF 165. Maður gat tekið U-beygju með einum fingri.
Ég man líka þá tíð þegar handlangarar múrara voru röskir strákar með krafta í kögglum og munaði ekkert um að snara úr 50 kg. þungum sementspokanum ofan í hrærivélina. Núna er handlangarar hverfandi stétt, sem samanstendur mestmegnis af liðleskjum og menntaskólastráklingum og sementspokinn er þeim nær ofraun, þó hann sé aðeins 40 kg.
Ég man þá myrku tíð, að síminn datt úr sambandi þegar maður heimsótti Baggalút, eða nokkuð annað gagnlegt á alnetinu.
Ég man þá tíð að ég hlustaði eftir þremur stuttum og einni langri.