Í heimi bíómynda virðist ekki vera nauðsynlegt fyrir ökumann að fylgjast með umferð þegar hann er að tala við einhvern í bílnum.

Íslenskar myndir eru oftast bara algjört kjaftæði.

Hvar annars staðar en í bandarískum bíómyndum gengur söguhetjan inn á hálftóma krá í skuggalegu hverfi og þar inni situr glyðruleg kona einsömul með drykk og mælir söguhetjuna út með dreymnu og greddulegu augnaráði.

Í fjölmörgum eldri bíómyndum í sauðalitunum þá er svipað upp á teningnum nema hvað konan situr við píanó og syngur söguhetjunni ástarljóð í eyra og hún situr beint fyrir framan sviðið með djús í glasi.

‹Fer hjá sér› Þetta er víst ég. Nema að ég vil ekki meina að ég hafi verið glyðruleg eða með greddulegt augnaráð! ‹Strunsar út af sviðinu og skellir á eftir sér›

Afsakið? Í bíómyndum?
Við erum alltaf óaðfinnanlegar!!
‹Lítur í spegil›
Sko, það er alveg sama hvað klukkan er ég er alltaf nýgreidd og falleg!

Þurfa nornir nokkuð að sofa?‹Starir þegjandi út í loftið›

Í bíómyndum hafa menn stundum gerst dauðadrukknir í vonleysi sínu... en ef eitthvað verður til þess að þeir ákveða að taka sig á eða fá vonina aftur þá rennur af þeim á svipstundu.

‹Hóstar›
Já já þú um það.

Ávallt þegar söguhetjan þarf nauðsynlega að flýja ljóta kallinn á bíl, stendur hann á sér og startar alls ekki.

Þegar hetjan felur sig og vondi kallinn kemur með ræðu, oftar en ekki um hversu líkir þeir séu. Merkilega margar myndir enda svona.

Þegar einhver þarf að hringja, er aldrei á tali!

Nema í hryllings/spennumyndum þegar einhver þarf nauðsynlega að hringja í neyðarlínuna eða e-ð.

Reyndar þá svarar yfirleitt bara ekki. Eða allt símasamband fer.

Já, einmitt. Morðinginn hefur alltaf vit á að skera á símasnúruna.

morðingi í húsinu, "best að hlaupa upp stigann bara - hann nær mér örugglega ekki þar!"

Þess má geta að hið glyðrulega og greddulega augnaráð er þess valdandi að kvenpersónan hefur karlpersónuna algjörlega á valdi sínu sem er ekki eins slæmt og það sýnist...

En hafið þið pælt í því að sérsveitir í kvikmyndum hlaðnar hátækniherbúnaði stökkva öllum óþokkum á flótta áður en yfir lýkur, en merkilegt hvað slíkur búnaður má sín lítils í raunverulegum hernaði eins og t.d. í Íraksstríðinu.

Svo er það líka óhugnanlega oft sem vondi karlinn nær góða karlinum og kjaftar frá öllum áformum sínum af því að sá góði mun hvort eð er ekki sleppa. Svo sleppur alltaf hetjan. Af hverju hafa illmennin ekki vit á því að halda sér saman?

Það er líka oft sem vondi kallinn skilur góða kallinn eftir einhvers staðar til að deyja, hægfara dauðdaga, í stað þess að skjóta viðkomandi á staðnum. Gott dæmi um þetta er Goldfinger.

neinei. auðvitað ekki. svefn er lífsnautn, og þess vegna geri ég það stundum. í þeim tilgangi einum auðvitað að vakna aftur með hárið óðafinnanlegt og málninguna á sínum stað