Þessi fyrripartur fannst mér flottur. Ég vona að ég geri honum nógu góð skil.

Upp til fjalla fer nú brátt,
fjúkið þó mig blindi.
Kamba klifra afar hátt,
kóbaltgrjótið syndi.

Svo er bara að vona að maður fái broskall í kladdann.

Ahh!

‹Horfir flóttalega í kringum sig, sér hvergi broskallalögguna með ægishjálminn, og setur broskall með skeifu í kladdann hjá Tannsa ›

Til að fá stuðlana rétt á áhersluatkvæði hefðirðu þurft að hafa það svona:

Kamba afar klifra hátt ...

Sennilega myndi þá hljóma enn betur að segja:

Kambana ég klifra hátt ... (eðlilegra flæði)

En ég dáist að áhuganum og seiglunni. Ekki gefast upp.

‹Skömmustulegur yfir því að hafa horft framhjá orðunum "og annarra" í setningu Júlíu. Ætlar að strjúka Nafna um kinnina í vináttuskini en freistast óvart til að taka af honum gleraugun, hoppa á þeim og hlaupa í burtu.›

Hvar er Júlía með nýjan fyrripart?

Upp til fjalla fer nú brátt,
fjúkið þó mig blindi.
Þangað ætl'að sækja sátt
sút á enda bindi

Meðan við bíðum eftir frúnni botnlausu, botna ég part Sauða-Manga á bls. 2

Fyrripartar finnast hér
fáir mjög og rýrir. (S-M)
Seinnipartar sýnast mér
sumir nokkuð dýrir. (K.ú.K)

Takið gleði ykkar á ný, piltar, hér er enn einn fyrriparturinn:

Mætir sveinar mæna á
maddömunnar botninn.

Eru of mörg atkvæði í seinna vísuorðinu?

Neineinei. Bara andstyggilegt rímorð.

Mætir sveinar mæna á
maddömunnar botninn.
Hökusignir hana þrá
hamið vart fá „blotnin“.

Mætir sveinar mæna á
maddömunnar botninn.
Svo á hárið, barm og brá,
blessaður sé Drott'n minn.

Það undrar mig eigi að erfitt þér reynist að botna slíkan fyrripart Júlla mín. Botninn er afleitt rímorð allavega finn ég hvurgi neitt sem rímar sómasamlega. Þú kannske lumar á einu?

Mætir sveinar mæna á
maddömunnar botninn.
Flesta yfir þyrmir þá,
þegar hún er ofaná.

Mætir sveinar mæna á
maddömunnar botninn.
Sumir þeirra þrá að fá
þangað spjóti skotn´inn.
‹roðnar & biðst forláts›

‹Lýtur höfði af skömm› Ég biðst forláts á hinum illbotnanlega fyrriparti. Vonandi er þessi betri:

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.
Þrammar burtu Andrés Önd
Andrésína snöktir.

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.
Kulda slær á klakabönd
Kóróllan min höktir

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.
Júllu binda engin bönd
breiskir logar slöktir

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.
Leik'um skinnið leðurbönd
ljúft uns drósin höktir.

Kátt er sinnið, köld er hönd
kertaljósið flöktir.
Leitað hef ég út um lönd
lítið séð sem höktir