Engið og fjallið með löngun og þrá
horfðu á hvort annað, þar til ógnarmikil ókyrrð
sem þaut undir niðri að því er virtist nokkuð lygnu brjósti engisins,
og niður öll gil fjallsins streymdi eldur.
Niður ruddust eir og emja
ei tókst fjalli tilfinningar að hemja
grasið geyst sprettur
grunsamlega heyjið dettur
aldrei munu um ástir sínar semja