Jæja, ég skal þá ver'ann núna, 1, 2, 3, 4, 5..........................100.
Byrja að leita.
‹drekkur skota í laumi›
‹Býður Frelsishetjunni smyglaðan Skota til kaups. Pils fylgir.›
Tek því ‹réttir Sverfil 15 þús kall.›
Aha! Laumupúkaþráður!
‹Laumast›
Skál ! ‹Sýpur á fagurbláum drykk og heldur áfram að laumupúkast›
‹laumast í kóbaltdrykkinn›
‹leggur sig hér› Ég er syfjaður og þarf hvíld!
‹Ryðst inn með látum og vekur Ívar.›
‹sýpur hveljur, vaknar með andfælum og hrekkur í kút› Hvern andskotann ert þú að gera hér krakkaskratti?
Auglýsingar skyggja ætíð á sannleikann. Ef ég aðhylltist póstmódernísk fræði myndi ég hella mér út í langan fyrirlestur um hvernig þær afbyggja veruleikann og búa til heim út af fyrir sig, en þar sem svo er ekki, þá læt ég mér nægja að segja að þær eru argasta leiðindaþvæla. Þær eru einnig einstaklega pirrandi, almennt séð.
Talandi um auglýsingar og sannleikann:
Síðast þegar ég gáði var því sem næst búið að sanna fíkniáhrif sykurs. Öngvu að síður heyrði ég þetta í sjónvarpinu á dögunum:
„Tópas er ekki ávanabindandi, en...“
Þetta er dæmi um auglýsingu sem tekur sannleikann og treður honum í frárennslið á neytendum í nafni auglýsingamennskunnar. Skammarlegt.
Kannski voru þeir að meina þetta sykurlausa?
Mjög svo.
Og nei, þeir voru ekki að auglýsa sykurlaust Tópas. umbúðirnar í auglýsingunni voru af þessu hefðbundna. Ætli sé ekki hægt að höfða mál og græða fúlgur, líkt og í BNA?
Jú, ég held að þú gætir alveg grætt svona eitt til tvöhundruð þúsund íslenskar á þessu.
Og ætli kostnaðurinn við málaferlin yrði ekki kringum hálfa milljón...