Komdu nú að kveðast á.
Kjaftagleiða tussa.
Enn mig langar aftan frá
inn í þig að frussa.
Roðnar og flissar eins og smástelpa
KOMDU NÚ AÐ KVEÐAST Á
KJAFTA GLEIÐI RAFTUR,
GERÐU VEL VIÐ ÞESSA ÞRJÁ
ÞEIR MUNU GANGA AFTUR.
Komdu og hættu að kveðast á
þú kannti ekki neitt að ríma
Afrek þín eru eins að sjá
og andleg fjölbragðaglíma.
Komdu nú að kveðast á.
Klúri dónaprestur.
Einatt tókstu þær aftanfrá.
Er þeim kenndir lestur.
Prestsstarfið var náttúrulega allt annað í gamla daga þegar presturinn húsvitjaði á bæjunum og fór yfir það hvort börnin kynnu lexíurnar sínar. Nú verða þeir að láta sér nægja að klæðast asnalegum kuflum á sunnudögum og stórhátíðum og þusa eitthvað um kærleikann í upphöfnum róm eins og þeim sem herra biskup Karl Sigurbjörnsson hefur gert að vörumerki sínu.
Komdu nú að kveðast á
kjaftagleiði svoli,
fyljar merar aftan frá.
Bjarnastaðar foli.
komdu nú að kveðast á
krummo vandaráði
Sofa skaltu hundi hjá
hrafninn litli bráði
hohoho
Komdu nú aÐ kveðast á
kæri, Skrabbi vinur,
gott er að sofa hundi hjá.
á hverju sem að dynur.
Komdu nú að kveðast á.
Hvað er nú á seyði?
Áðan sá ég aula þrjá
alla af sama meiði.
KOMDU NÚ AÐ KVEÐAST Á
KÚTURINN MINN Í FJÖRU.
MAKA MUN ÉG ALLA ÞÁ
MAURA UPP ÚR TJÖRU.
Hættu nú að kveða krummó,
kjafti haltu fast.
Þú ert bæði þver og lummó.
Þolinmæðin brast.
Mjási minn er besta skinn
mikill er hans kraftur,
sjálfsagt þegja mun um sinn
en minn, stendur opinn kjaftur
Komdu nú að kveðast á
kappinn ef þú getur.
Láttu ganga ljóðaskrá
ljóst í allan vetur.
(Þegar ég var að kveðast á sem barn þá var þessi vísa alltaf notuð í byrjun.)
Þá var venjan að byrja vísu á þeim staf sem vísan endaði á. Það þótti erfitt ef vísan endaði á bókstafnum X. Svo var annað afbrigði ef vísan endaði á Ð þá var gripið til þess að "Skanderast" en þá var notaður fyrsti stafur í síðasta orði. Að skanderast var líka notað eitt og sér í því að kveðast á.