Segjum okkur nú sem svo að alheimurinn sem snýst í kringum jörðina (því Jörðin er jú miðja alheims og Ísland nafli alheimsins) sé ótvírætt endaleysa. Alheimurinn spannar slíkan gríðfeðmung að ekki er hægt að sjá fyrir hans enda, og er hann því algerlega endalaus.
Segjum þá sem svo að að ef alheimurinn sé endalaus þá getum við gert ráð fyrir endalausum möguleikum á útkomu aðstæðna.
Einhverstaðar útí hinum stóra algeymi gæti vel verið, og meira segja mjög líklegt (ef við gefum okkur að alheimurinn sé endalaus) að til sé Ísland þar sem Hannes Hólmsteinn væri vort elskaða þjóðarskáld og Geir H. Haarde sæti undir ásökunum um að hafa stundað ritstuld upp úr nóbelsbókmenntum Hólmsteinsins. Það kæmi þó ekki að sök þar sem Árni Johnsen forsætisráðherra sem og kanslari landsins myndi rétta Hr. Haarde hjálparhönd, leiða hann inn í kvikmyndaframleiðslu og myndi hann þá skapa epíska stórverkið Opinberun Hannesar, 12 klukkustunda kvikmynd gerð upp úr baðbók Árna sem samin var fyrir leikskólabörn á áttunda áratugnum.
Sú kvikmynd myndi síðan hala inn slíkar milljarðatekjur að annað eins hefur aldrei áður sést og tekjur henni tengdar myndi að lokum gera draum Hannesar (okkar) Hólmsteins að veruleika, að Ísland verði ríkasta land í heimi.
En þar sem Hannes Nóbelskáld hafði aldrei hugsað sér þetta, væri það einungis enn ein undarleg tilviljunin í ógurlega stórum alheimi.
Og afbrotamaðurinn Davíð Oddsson væri nýsloppin af Kvíabryggju fyrir að stela grjóti og öðru lauslegu frá Þjóðleikhúsinu.
Já þetta er athyglisverð hugmynd. Ég hef samt meiri áhuga fyrir þeim heimum þar sem ég er yfirmeistari gervallrar jarðarinnar og duttlungar mínir lög. En hvað um það þá þætti mér gaman að lesa meistaraverk Heilags Hannesar.
Þetta á þó aðeins við ef það er óendanlega mikið af efni í alheiminum, það er ekki nóg að hann sé sjálfur óendanlega stór. Skoðum það aðeins betur.
Við gefum okkur eftirfarandi: Ef óendanlega mikið af efni er til í alheiminum, er einhversstaðar til eitt stykki (reyndar óendanlega mörg stykki) Hannes Gissurarson, elskað þjóðskáld íslendinga.
Þykir mér þá sannað að það er endanlegt magn efnis í alheiminum, þar sem þjóðskáldið Hannes er næstum því jafn fjarstæðukennd hugmynd og elskaður Hannes.
Nú þegar það er sannað, má draga af því þá ályktun að þar sem endanleg tala deild upp í óendanleikan er afskaplega nálægt núllinu sé heildarmagn efnis í alheiminum varla mælanlegt að meðaltali, og þar af leiðir að umhverfi yðar og þér sjálfir eruð eintóm ímyndun og uppspuni.
Í raun er manns eigin hugur það eina sem hægt er að treysta. Allt umhverfi og upplifun gæti verið ímyndun eða tilbúningur. En það leiðir okkur reyndar að þeirri niðurstöðu að ekki sé hægt að treysta huganum vegna þessa. Sem þýðir að engu er treystandi. Síst af öllu manni sjálfum og eigin hugsunum.
Í raun er manns eigin hugur það eina sem hægt er að treysta. Allt umhverfi og upplifun gæti verið ímyndun eða tilbúningur. En það leiðir okkur reyndar að þeirri niðurstöðu að ekki sé hægt að treysta huganum vegna þessa. Sem þýðir að engu er treystandi. Síst af öllu manni sjálfum og eigin hugsunum.
Er hægt að treysta því að engu sé treystandi?
Er hægt að treysta því að engu sé treystandi?
Njet
Er hægt að treysta því að engu sé treystandi?
Njet
Ef trauðla mun hægt að treysta því að engu sé treystandi gæti hugsast að einhverju sé treystandi. En hverju? Eða jafnvel hverjum?
Ég set traust mitt á Baggalút. Allaveganna held ég að það sé Baggalútur... en kannski hef ég rangt fyrir mér....
Ég hef vitað það allan tíman, ég treysti ekki einu sinni mér sjálfum.
Það er svo annað mál að forsendan fyrir þessum þræði, þ.e. óendanlega stór alheimur, stenst eigi. Það er vitað að hann er eigi óendanlega stór þó hann hafi að vísu farið stækkandi allt frá Miklahvelli. Þar að auki gæti hann eigi verið óendanlega stór því einhversstaðar væri þá til am.k. eitt stykki vér er tekist hefði að ná með alheimsyfirráðum, öfugt við það eintak af oss er hér skrifar. Vér erum hinsvegar eigi undir stjórn slíks eintaks af oss. Þar að auki væru einhver önnur eintök allra annarra hér líka búin að ná alheimsyfirráðum sem stenst eigi því ef vér erum með alheimsyfirráð er útilokað að einhver annar sé það líka. Látum vér þessum djúpu heimspekilegu pælingum hér með lokið.
Ég ætla nú ekkert að fara að alhæfa neitt með stærð alheimsins eins og aðrir hafa gert. Ég vil bara segja það að það að treysta engum og engu er hinn heilagi grunnur að gagnrýnum hugsunarhætti. Þess vegna skuluð þið lifa í ótta og treysta engum. Allt fyrir gagnrýnina.
Já, vér getum ekki einu sinni treyst því að vér sjálfir séum í raun til.
Efinn hefur nú verið einangraður við huga hvers og eins. Gagnvart sjálfum sér og öðrum.
Þ.e. ef hver og einn er til.
En hvernig eigum við að geta treyst því að ekki sé hægt að treysta neinu. Það er stóra spurningin.
Við getum a.m.k. treyst því að þetta er stóra spurningin.
Við getum a.m.k. treyst því að þetta er stóra spurningin.
-Mér er ómögulegt að sjá að því sé treystandi.