Treystu því sem hjarta þitt segir þér.

-Nei, það samkjaftar ekki, og engan vegin hægt að treysta því.

ER hjarta?

ég myndi ekki treysta því, því máttu treysta...en þetta er náttúrulega allt spurning um traust.

Wise the master is, yes yes trust master. Master good.

-Ég held að það sé 1 - 0, fyrir efanum.

Ég efa það.

Ef það er 1-0 fyrir efanum og við efumst um það er það þá ekki 2-0 fyrir efanum. Eða hvað?

Ég held að það hljóti að vera. Ef ég ER.

-Jamm, sért þú, þá stendst þetta. Sé því treystandi að þetta hafi verið skrifað sem ég efast um.

Jæja en eitt getum við reytt okkur á að sjórinn er saltur eða er það ekki??

-Ódrekkandi andskoti það sull.

Er sjórinn? Eða er það ég? Hver er líka munurinn á mér og sjóinum?

Sjórinn gæti verið partur af sjálfum mér sem ég hef ekki meðvitund um vegna þess að hann er ekki partur af miðtaugakerfi mínu eins og brauðristin sem ég keypti um daginn. Kannski ert þú ég en veist ekki af því.

Byrjum á hinni Cartesísku byrjun: Cogito ergo sum. Ég hugsa þess vegna er ég. Það er það eina sem þið (eða eruð þið ég?) getið ekki efast um er að þið eruð til, annrs væruð þið ekki að hugsa. Síðan er það spurning hvort hægt sé að fikra sig áfram, með efann að vopni, til að sannfæra sig um að aðrir hlutir séu til.

Er öruggt að ég sé að hugsa? Ég er allavega ekki viss um að ég hugsi heila hugsun, eða hvað?

Með hugsun er ekki endilega átt við að það sé eitthvað gáfulegt. Það er bara hugsun. Það að þú ert að hugsa að þú sért ekki viss um að þú sért að hugsa sannar að þú hugsar sem hlýtur að þýða að þú sért í það minnsta til, þó það segi ekki til um í hvaða formi þú ert eða hvort skynjun þín sé rétt. Það er allt annar handleggur.

Handleggur? Ég er ekki viss um að ég sé með svoleiðis en hugsa að það gæti þó verið því annars næðu fingurnir ekki fram á lyklaborðið. En þótt ég sé að hugsa, sannar það ekki að ég sé til. Ég gæti nefnilega bara haldið að ég væri að hugsa. Hugsa ég.

Það er einmitt óhjákvæmileikinn í þessu Haraldur minn. Þú ert að hugsa að þú haldir að þú sért að hugsa, þ.a.l. ertu að hugsa, þ.a.l. getur þú, sem slíkur, hugsað og þ.a.l. hlýtur þú amk. að vera til sem eitthvað fyrirbæri sem getur hugsað.