Jæja, þó að hér sé litlu meiri traffík en á tunglinu nú á dögum mætti reyna að stofna svo sem einn nýjan þráðarræfil. Vísurnar í honum verða að innihalda einn eða fleiri hortitti. Hortittur er merkingarlaust uppfyllingarorð eða orðaruna í bundnu máli sem gengir því hlutverki einu að fylla upp í kröfur um stuðlun eða rím en kemur innihaldi vísunnar lítt eða ekki við.
Annars gilda sömu reglur og á þræðinum kveðist á.
Ég skal byrja:
Hortittina heiðra ég,
(hnettir svífa um geim)
mörg er bagan bráðfalleg
borin upp af þeim.
Þeim sem rímið þykjast kunna
þyrfti hér að bjóða inn -
(áðan sá ég eld í runna)
- þá eflaust batnar hagur þinn.
Þinn er hlekkur þungur kross,
(því er ekki að leyna)
fantar klekkja enn á oss,
ávallt hrekki reyna.
Reyna skal við rímsins þraut
og rísa úr deyfðarpytti:
(Háma í mig hafragraut)
með hor- í nös og -titti.
Titti hef ég tekið þrjá
og talsvert stóran hamar,
barið í krossinn beint á ská.
(Borða hreindýr Samar.)
Sama er mér hvað sumum finnst,
svona er ég bara;
(Ólöf er lítil en Eygló minnst)
eins og hró til fara.
Farareyri fékk ég nægan,
fullan mal og nýja skó,
(á sunnudögum hef mig hægan)
held ég núna út með sjó.
Er sjórinn blái sýnist grænn
og sólin rauð,
(taktu nú eftir, vinur vænn)
er veðranauð.
Nauðir karlinn núna rak í
(nefi úr lekur sultardropi).
Hetjan mikla hrundi af því
hann svo "mærði" stelpugopi.
Stelpugopinn gætti að því,
- gul er jafnan páskarós -
að tala um Davíðs dúllerí
dáldið þykir tvírætt hrós.
(Hjúkrunarfræðingur á hjúkrunarheimilinu þar sem amma dvaldi síðustu árin sagði mér að hún væri svo mikil dúlla. Ég varð reið og sár og sagði henni við annað tækifæri að hún amma væri sko alls engin dúlla, hún hefði verið verið myndarleg húsmóðir alla tíð á stóru heimili þar sem allt var alltaf án nokkurrar fyrirhafnar í röð og reglu, og ætti betra skilið en að vera kölluð dúlla af einhverri sem aldrei hefði þekkt hana fyrr. Hjúkkan varð ægilega sár yfir að ég tæki þessu ekki sem hrósi. Núna fæ ég hnút í magann yfir þessu Davíðsdúllutali, því ég held nefnilega að hvað sem um hann má segja, þá sé hann ekki nein dúlla frekar en amma.) Ég myndi yrkja bálk um þetta ef ég gæti.
Hún er falleg, hún er góð,
hún er kölluð Úlla,
(Hispanjólar heitir þjóð)
hún er engin dúlla!
Ég held að þessi þurfi að vera á milli tveggja síðustu:
Hrósið fékk ég fyrir það
að fara út á tún
(í dögun þá ég dró mér bað)
og draga fána að hún.
- - -
Dúllan mín og dúllan þín,
mig dreymir þær um nætur.
Mín er þín og þín er mín,
(ég þyrfti á skóna bætur).
Þakka þér Bilhjálmur Glottir eins og fífl
Bæturnar á buxunum
(bráðum kemur sumar)
eru út leðri' af uxunum
(ungmeyjar og gumar).
Gumar yfir gatinu,
gjóar augum víða.
(Fiskur er á fatinu.)
Fer að lokum íða.
Íða datt hann enn á ný.
(Allt er sopið kálið).
Farinn er á fyllerí
að friða innra bálið.
Bálið ástar kyndir kátt,
kerlingin á Fjalli.
{Ræð eg vel við rím og hátt].
Rósir færir kalli.
Kallið er að koma nú,
ég kem til þín, minn herra.
Á því hef ég alla trú,
(að ég nái að hnerra).
Hnerraðirðu, heillin smáa?
(Hollt er smér.)
Ég skal biðja herran háa
að hjálpa þér.