Pat Robertson er rökfastur maður og í góðum tengslum við raunveruleikann.
Leoncie er falleg og hæfileikarík söngona og rómaður listamaður á Íslandi.
Franska handboltalandsliðið er frammúrskarandi stórkostlegt.
Dauðinn getur verið ferlega pirrandi, en hann losar mann þó alltaf við skuldirnar.
Skatturinn er heimtufrekur og óþolandi ýtin. En hann losar mann altént við valkvíðan yfir því í hvaða óþarfa maður eyðir aurunum sínum.
Huxi er ágætur alveg.
Hann Móri er mikill hundavinur.
Haukur sem skítti á fiðluna var aðeins misskilið barn sem fékk ekki nógu gott uppeldi. Móðir hans bjó á ágætis heimili á Kvisthaganum í hæfilegri fjarlægð frá Lillu Heggu, en samt nógu nálægt til að hún vissi af hans ógn. Þegar hann átti að hafa skitið á fiðluna var það einungis kjaftasaga, uppskálduð af krökkunum í hverfinu til að koma óorði á hann. Hið mikla skáld Þórbergur lagði síðan endanlegan dóm sögunnar yfir Hauk með því að fjalla um hann á neikvæðan hátt í Sálminum um blómið, og kaus þar með að eyðileggja mannorð þessa einstaklings endanlega.
Ástþór Magnússon vill bara öllum gott.
Erpur er fínn í skúringarnar... (þó ekki mikið annað).
Friðriki Sophussyni tókst að sameina Sunnlendinga og Suðurnesjamenn í samhljómi til eilífðar, fyrst með kjördæmabreytingunni og síðan með virkjunum. Hann á á sama hátt eftir að sameina alla þjóðina að baki sér sem stjórnarformaður Íslandsbanka.
Pálmi Haraldsson er duglegur við að gefa fuglunum í garðinum sínum.
Hann Sigurður karlinn, Einarsson, er víst alveg rosalega duglegur í vinnunni.
Konan sem skaut mömmu hans Bamba var mjög góð skytta.
Öskufallið er heilsubætandi og fallegt í miklu návígi.