Vestmannaeyja versta ég tel
viðbjóðinn Heimaey.
Upp úr mér – þegar ég sé hana – sel
og sumpart ég inní mér dey.

Vendihnappur var sjónarmun á undan

Vestmanna- ég vissulega unni
virkilega í hjarta mínu -eyjum
svo búi ekki í borgarmenningunni
bunkavís af slortussum og peyjum.

Dei-ó! forðum Fleksnes sagði
og fékk sér vont te.
Dei-ó! Harry buldi að bragði
Belafonte.

Belafonte blökkumanna
bestur er.
Brosi hann, um barma svanna
brestur fer.

Ferlega er fúlt að vera
fastur hér
internetið einn að hlera
Íslandssker.

Sker og flúðir í fjarðarbotni
forðast ber.
Hætta þar að bátur brotni
bjargið mér.

Mér er kennt um margt, sem fer
miður, bæði þar & hér;
einhver virðist ætla sér
alltafhreint að klekkja´ á mér.

Mér er fátt til lista lagt
lélegt brauð og kruður.
Sit hér einn í myrkra magt
mig langar ekkert suður.

... mig vart langar suður.

Suður eitthvað afi minn
á honum Rauð er farinn
að sækja öl og útlenskt gin
og ákavíti á barinn.

Barinn á rölti langa leið
ljúfa stund þar vil ek njóta
landa stund ég bara beið
byrtist við hlið mér yndið Tóta.

Tótallý í tómu virðist tjóni þjóðin.
Um Alþjóðagjald-eyrissjóðinn
óðum kulnar vonarglóðin.

vonarglóðargæskuljós
getur lengi beðið
megi þjóðin þyggja hrós
og þjóinn ljá sem veðið.

Veðin eru fullnýtt flest
Fer að þyngjast róður.
Beðin okkar virðast verst
varla sést þar gróður.

Gróði verður þéttur þinn
ef þykist lækna sjúka
með því að senda mannskapinn
á Miðnesheiði að kúka.

Kúklúx heitir klan, ég veit;
klúbbur eitur-pésanna.
Þegnskap neitar þessi sveit
þeldökkleitu fésanna.

Sanna veit ég sögu þá
sem ég nú vil greina frá:
Einu sinni inn á krá
aldinn maður gekk, og brá.

Brá þeim karli kránni á
konu þar leit og stundi.
Nýbúinn víst henni hjá
hljóta ástarfundi.

Funda þarf nú þjóðin
þögnin virkar ei
Bankaviðurbjóðinn
ber að segja nei.