Ekki hrekkja unga snót
ofsans hlekkir kvelja
blekktu svekktu bættu hót
bjóddu í snekkju að dvelja.
Dvelja vil ég draumahöll
ég dotta fram á borðið
ljúka brátt mín kvæðaköll
það kólnar vísnaorðið.
Orðin raðast ekki vel,
inn í huga mínum.
Skammdegi ég skuld þá fel,
er skell' inn þessum línum.
Í ljóðið fjórar línur samdi
lengi í þær rýndi.
og einni þeirra týndi.
Týndi Nói flottum frakka
fullur gengur heim á leið
Stefnu tekur beint á Bakka,
bálreið frúin heima beið.
Beið ég kaldur við klettinn svarta
sá krumma taka dífu
senn mun rýrna sjónin bjarta
við sjávarkalda rdrífu.
Drífur snjó af Snæfelli
snjókarlarnir bíða.
Því úrkomunnar úrhelli
eru útaf bílar víða..
Víða þekki þýska snót.
Það er reyndar skondin saga;
hún er nefnilega ljót,
þótt lífgi upp á mína daga.
Daga marga dreymir mig,
dömu eina fríða,
sem heilsar mér og háttar sig,
með henni vil ég smíða.
smíðar margur glaður gaur
gjarnan argur vanda
ef að vargur vill fá aur
verður Karg að granda
Grandalaus í góðan flokk,
gekk ég ungur piltur.
Þá var ekkert fokking fokk
né fjandans skríllinn trylltur.
Tryltur æðir grónar götur
gryðungurinn Seli frá,
á hornum báðum fastar fötur,
fjósamannsins eign og þrá.
Þráhausar og þvergyrðingar,
þykja ekki eðal.
Eyjamenn og Öxfirðingar
eru þar á meðal.
Keðjan fór uppogniður & útumþúfur ofarlega á síðunni hér á undan... hér var ég að reyna að
flétta samanvið vísu frá lappa – en varð of seinn, svo lokavísan tekur mið af innlegg Herbjarnar.
Gljúpt er berg í geði manns;
gliðnar auðveldlega.
Minningar í huga hans
höggva, sárum trega.
Þrá, sem virtist grafin, gleymd,
gjörla utan vega,
tekur sig þá upp með eymd
ævagamals trega.
Meðal við í veröld finnst
veiki þeirri eigi,
þegar ríkir, yst sem innst,
ólæknandi tregi.
Tregur orðin tíni á blað,
tala í fáum línum
saga heimsins sér á stað
í samtímanum mínum.
Mér er horfin höfuðtrú
á himins merku sýnir.
Klukkan er nú orðin þrjú,
elsku vinir mínir.
Mín er klukkan kvöldmatur
og kveð því slæma vísu.
Ég greiði öll mín gjöld latur
samt gæti lent í krísu.
Krísu sit ég funda fjöld
og finnst þá skást að þegja,
því kjaftaskanna feikna fjöld
er ferleg, þér að segja.