Hlewagesti hlýnar ögn
hland í buxur streymir
Vestfirska hann þráir þögn
þetta greyið dreymir.
Dreymir mig um dýrðar jól
drottins blessun sanna,
Kristur okkkur fögnuð fól
og frelsun allra manna.
Manna sagnir segja frá
sælu fornra daga
á jólum fólkið fékk víst þá
feitann bita að naga
Naga gamlir busar bein
bæta í magahólfið.
Yfir öllum Halla hreyn
henntist svo á gólfið.
Gólfið hér er geðveikt flatt,
gulleit fura, nokkuð hrein.
Mér var skemmt er mamma datt
og maskaði í sér nokkur bein.
Bein að naga Finnur fékk
furðu stórt að mötu.
En niðrí Hafnarbúðum hékk
Hallur og étur skötu.
Skötustappan stóð í mér,
stórt var matarfatið.
Hvorki fékk ég flot né smér,
furðuþurrt var hratið.
Hrat af manni mundi sá
mæðulegi hundur
sem að jólamatinn má
móður naga sundur.
Sundurtættum sannleiks-kornum
sáð með blaðagreinum
Bak við eyrun blaut, ei þornum
best að kasta steinum
Steinum kasta stærðar má
stökkvi mús að fæti.
Kónguló í köngli þá
kætist, en þau læti.
Læti eru í Palla pínu
prestinn karlinn sló.
Gargar svo á Tobbu Trínu
trítilóður gaus og spjó.
Spjótin beinast mjög að mér,
magnast kraftur fársins. ‹vinkar vinsamlega til Guðfinns bílasala›
Að kjördegi nú komið er
að kjósa sér mann ársins.
Ársins mann ek kátur kýs
karl mun vera stuðsins.
Hátt á lofti röðull rís
raunir, létta Guðfinns
Guðfinns hef ég geðsjúkt kar
Í gjaldþrot látið reka
Og svo skjótt mér veitist var
Ég vendi burt, á fleka.
fleka vil ég meyjar mjög
margar villtar, tamdar
ein má vera á vininn hög
vargar hinar lamdar.
Laminn, kýldur, lúinn, barinn.
Lemstrum stráður, marinn.
Hnífur kaldan kvið í skar inn.
Krufinn, brenndur. Farinn.
Farinn er á fyllerí
fram til nýa ársins.
lappi syngur dirren dí
dregur úr vesöld fársins.
Fárið hirði skrattinn skjótt,
skulda- snúum -blaði;
árið verður farið fljótt
fjandans til með hraði.
Hraði með til fjandans fljótt
farið verður árið;
- blaði snúum skulda- skjótt.
Skrattinn hirði fárið.