Næsta verður vinan þú
vonarstjarnan blíða.
Krossagata göfug frú
gæfan unga fríða.

Næsta spil ég spila vil,
spillir ekki gjöfin.
Slagi vil ég taka til,
tyll'í frakkalöfin.

Of sein.

Lafi ég á lútnum enn
hann lofa vil og mæra.
Tíðum ég í brjósti brenn
af blútnum yndiskæra.

Úps, of seinn líka. Svona er að vera öryrki.

Fríður varla, virðist geldur,
við mér ekkert blasir.
Augljós staðreynd angri veldur,
ekki svarar kvasir.

Kvasis rauða mæta mjöð,
mikið vildi njóta.
Eiga´að vini vildi Höð,
vináttu hans blóta.

Blóta má ég bitrum hag,
bölva daginn langa.
Hundur skal ég heita í dag,
hafði skoðun ranga. Ég var svo handviss um að Offari væri mafíósi.

Rangur mar í rimmu hér
Rímsns galdur skoða
Í tónaflóði tapa mér
Tekst þó bögu hnoða

Hnoðaði ég hjarta þitt,
hræddur óttasleginn.
Til einskis nýttist erfið mitt.
Endastöð við veginn.

Vegurinn til Vítis lá
Vesen ég er dauður
Fúlast er að fallí dá
Fjólublár og rauður

Rauður, gulur, grænn og blár,
geðveikt mikið dáinn.
Fáum tekst að fella tár,
fuglar kroppa í náinn.

Náinn tengsl við nýbúa,
nauðsynleg ég tel.
Varla er ég auðtrúa,
þó oftast blekkist vel.

Vel er fyrir flestu séð
fátt nú hérna gleymist
þó að mitt sé morkið geð
í minni fjölmargt geymist.

Geymt það er og galið,
á Grund það hefur dvalið.
Kúgað er og kvalið,
kyrfilega falið.

„Aldrei sem ég níð um nokkurn mann,“

Vantar stuðul í þriðju kveðu. (Einnig mættu þeir vera í 4ðu og 5tu.)

„Vísnastefin“ ættu því í raun að vera rétt framhald..

Vísnastefin verma sál,
ef vel þau eru kveðin.
Önnur virðast eintómt prjál
eins og lúða freðin.

[Nú er biskupinn fullur og Skabbi líka... ég tók ekkert eftir þessari ofstuðlun... skabbi]

Freðið hjarta, fölnuð slóð
fallið skart við borðið.
Samt er margt sem glæðir glóð
glæst og bjart er orðið.

Vísnastefin vanda skal,
varast stuðlamorðið.
Lengist okkar ljóðatal,
á Lútnum finn ég „orðið“.

Orðvís Billi bragarþel
bætir hér með kalki.
Brotnuð er mín skáldaskel
-Skarpmon gamli alki.