Dofinn er og daufur já,
dorm er yfir sálu.
Vantar bara vín að fá,
vænan slurk og gálu.
gála er kona kostagóð
sem kann á okkur lagið
bústnar kinnar berar rjóð
besta stundar fagið.
Fagidjót er faðir minn.
Fær í sínu starfi.
Verst, að daginn út & inn
er hann mest í hvarfi.
Doddi lítið leikfang er
ég las um hann í bókum,
býsna klár að bjarga sér,
í bílnum sínum ók um.
Umdeild eru ýmis mál
engu má víst treysta
Vizku skal með byrgja bál
í brjósti finna neista „skál"
Skál er hjartans skáldamál,
skapið svarta bætir;
gerir bjart í bragna sál,
býsna margt & kætir.
Kætir bæði og bætir mig
blessuð mannlífs flóran
Allir fyrir fá það stig
fræðimenn og hóran
Hóran leit mig hýru auga,
hugðist biskup tæla.
Varð ég þá að vekja drauga,
vífið til að fæla.
Fælir vandað fólkið héðan
fáráður einn tregur.
Ósköp sjaldan edrú er hann
aulinn viðbjóðslegur.
Heldur betur seinn.
Vona ég að Vímus nái
viti í sinn haus
þó aldrei bata fullan fái
fjandi heilalaus.
heilalausann held þig varla
heillakarlinn fíni
oní þig nú þeyttu snarla
þrem flöskum af víni.
Vínið í mig viðstöðulaust rann
valtur er ég örlítið á fótum
áhrifin með fögnuði ég fann
feykigóðum er ég því á nótum.
Nótur ei að nenni slá
nota heldur tóna
Kann því við að kveðast á
kvæðis besta róna
Rónar eru fólsku fól
fullir öllum stundum,
oft þeir húk,á Arnar hól
og í húsa sundum.
‹Brestur í óstöðvandi grát›
-sundið vil ég Viðeyjar-
vissulega þreyta.
Heilla allar ungmeyjar
og aðeins kroppinn bleyta.
Bleitan hún er bölvanleg
búkinn gerir rakann,
kerlinginn er krákulek
og kolsvört loðinn hakann.
‹Grípur um kvið sér, leggst í fósturstellingu á jörðina og veltist um, emjandi af hlátri›
Hökuskarðið hef ég ekki
herðar eru rýrar mjög.
Þó ég ákaft ölið drekki
engin get ég sungið lög.
‹Brestur í óstöðvandi grát›