— GESTAPÓ —
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Anna Panna 6/9/06 20:42

Við Gestapóar erum voðalega hrifin af keðjusögum virðist vera svo að mér datt í hug að búa til eina slíka. Það sem gerir þessa sögu hins vegar öðruvísi (og miklu betri en hinar) er það að þegar búið er að skrifa viðbót við söguna þá skal kastað fram 3 orðum sem þarf að nota í næsta innleggi.

--
Dæmi:
Einu sinni voru karl og kerling í koti sínu. Áttu þau þrjá sonu sem...

Tyggja, útigangsmaður, Arnarhóll

...höfðu það fyrir sið að hlaupa upp á Arnarhól og tyggja skro með útigangsmönnum sem þar halda sig.

--

Og svo framvegis. Allir klárir?!

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að...
--
Lautarferð, grænmeti, lúður.

♦ brjálaði demanturinn ♦ valkyrja ♦ elvis ♦ nýliðaskelfir, konan með hinn stimpilinn ♦ blámannagrúppía ♦ fæst nú einnig með háskólagráðu ♦
GESTUR
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Gübers 7/9/06 10:22

‹Klórar sér í höfðinu›

 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
blóðugt 7/9/06 10:33

Ég hoppa yfir...

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og...
---
Rakakrem, stjórnsemi, ilmkerti.

Hjarta skal mér Högna í hendi liggja blóðugt, ór brjósti skorit balldriða saxi slíðrbeitu syni þjóðans.
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Tigra 7/9/06 11:31

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á....
---
Ísbúð, dúfnaskítur, sólarolía

Nornakisa • Dýramálaráðherra • Lyklavörður Pyntingaklefans • Sérlegur Músaveiðari Baggalútíska Konungsdæmisins • Konunglegur listmálari við hirðina • Fólskulegur Ofsækjandi Þarfagreinis
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
blóðugt 7/9/06 11:36

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn hóf síðan...
---
Totemsúla, blýantur, hulstur.

Hjarta skal mér Högna í hendi liggja blóðugt, ór brjósti skorit balldriða saxi slíðrbeitu syni þjóðans.
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Vatnar Blauti Vatne 7/9/06 13:03

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum...

greiðslukort, rauðgrautur, þjóðleikhús

Sund- og glímukappi, alræmdur kvennaljómi og hrókur alls fagnaðar á mannamótum.
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Þarfagreinir 7/9/06 14:30

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum. Á meðan hafði Lúlli hlaupið inn í þjóðleikhús Grikklands, sem þarna var nálægt. Þar var fólk að æfa absúrdískt leikrit sem nefndist Rauðgrautur gærdagsins. Í þá mund er Lúlli kom inn í leikhúsið var verið að æfa atriði þar sem allar persónur leikritsins kepptust um að henda rauðgrauti hver framan í aðra. Lúlla fannst þetta í meira lagi kjánalegt, og faldi sig á milli sætaraða til að ekki til hans sæist. Þar rak hann augun í greiðslukort sem einhver hafði misst á gólfið.

ópíum, kjarnorkusprengja, kjammi

Greifinn af Þarfaþingi • Fullur símamálaráðherra • Yfiryfirheyrslumeistari Rannsóknarréttar Skoffínsins • Sjálfskipaður últraséntilmaður og öðlingur
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Nermal 7/9/06 20:39

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum. Á meðan hafði Lúlli hlaupið inn í þjóðleikhús Grikklands, sem þarna var nálægt. Þar var fólk að æfa absúrdískt leikrit sem nefndist Rauðgrautur gærdagsins. Í þá mund er Lúlli kom inn í leikhúsið var verið að æfa atriði þar sem allar persónur leikritsins kepptust um að henda rauðgrauti hver framan í aðra. Lúlla fannst þetta í meira lagi kjánalegt, og faldi sig á milli sætaraða til að ekki til hans sæist. Þar rak hann augun í greiðslukort sem einhver hafði misst á gólfið. Mikið er þetta nú hentugt hugsaði Lúlli. Ég er einmitt blankur núna og svangur. Hann laumaðist því út og leitaði að veitingastað. Þarna var einn. Rauða kjarnorkusprengjan. Srerkasti matur í heimi. Geggjað. Hann gekk inn og settist niður. Já ég vil fá einn sviðakjamma takk. Sviða hvað spurði þjónninn. SVIÐAKJAMMA.. þú veist..brenndann kindahaus. Einn kjamma æi hvelli !!!. Ertu í ópíum vímu eða hvað? Engir borða sviðna kindahausa ÚT FÍFL !! Lúlli strunsaði út og...

Harmonikka, altenator, kexverksmiðja

. Eigandi Bíkinieyja. Galdramaður svefnherbergisins.Rugludallur frá náttúrunar hendi. Páfi. Einkastrippari Næturdrottningarinar
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Tigra 8/9/06 01:13

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum. Á meðan hafði Lúlli hlaupið inn í þjóðleikhús Grikklands, sem þarna var nálægt. Þar var fólk að æfa absúrdískt leikrit sem nefndist Rauðgrautur gærdagsins. Í þá mund er Lúlli kom inn í leikhúsið var verið að æfa atriði þar sem allar persónur leikritsins kepptust um að henda rauðgrauti hver framan í aðra. Lúlla fannst þetta í meira lagi kjánalegt, og faldi sig á milli sætaraða til að ekki til hans sæist. Þar rak hann augun í greiðslukort sem einhver hafði misst á gólfið. Mikið er þetta nú hentugt hugsaði Lúlli. Ég er einmitt blankur núna og svangur. Hann laumaðist því út og leitaði að veitingastað. Þarna var einn. Rauða kjarnorkusprengjan. Srerkasti matur í heimi. Geggjað. Hann gekk inn og settist niður. Já ég vil fá einn sviðakjamma takk. Sviða hvað spurði þjónninn. SVIÐAKJAMMA.. þú veist..brenndann kindahaus. Einn kjamma æi hvelli !!!. Ertu í ópíum vímu eða hvað? Engir borða sviðna kindahausa ÚT FÍFL !! Lúlli strunsaði út og áttaði sig svo skyndilega á því að hann hafði farið út um vitlausar dyr og var skyndilega staddur í einhverju sem leit út fyrir að vera kexverksmiðja.
Hún virtist þó vera gjaldþrota, því að það eina hljóðið sem heyrðist var erlend þjóðlagatónlist sem virtist koma bakvið stæðstu kexvélina.
Lúlli kíkti bakvið vélina og sá eldgamlan hund spila á harmonikku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kex vélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: "Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?
Við þetta tók hundurinn viðbragð....

Heimildarritgerð, ananassafi, skelfiskur

Nornakisa • Dýramálaráðherra • Lyklavörður Pyntingaklefans • Sérlegur Músaveiðari Baggalútíska Konungsdæmisins • Konunglegur listmálari við hirðina • Fólskulegur Ofsækjandi Þarfagreinis
GESTUR
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
kláus 9/9/06 17:02

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum. Á meðan hafði Lúlli hlaupið inn í þjóðleikhús Grikklands, sem þarna var nálægt. Þar var fólk að æfa absúrdískt leikrit sem nefndist Rauðgrautur gærdagsins. Í þá mund er Lúlli kom inn í leikhúsið var verið að æfa atriði þar sem allar persónur leikritsins kepptust um að henda rauðgrauti hver framan í aðra. Lúlla fannst þetta í meira lagi kjánalegt, og faldi sig á milli sætaraða til að ekki til hans sæist. Þar rak hann augun í greiðslukort sem einhver hafði misst á gólfið. Mikið er þetta nú hentugt hugsaði Lúlli. Ég er einmitt blankur núna og svangur. Hann laumaðist því út og leitaði að veitingastað. Þarna var einn. Rauða kjarnorkusprengjan. Srerkasti matur í heimi. Geggjað. Hann gekk inn og settist niður. Já ég vil fá einn sviðakjamma takk. Sviða hvað spurði þjónninn. SVIÐAKJAMMA.. þú veist..brenndann kindahaus. Einn kjamma æi hvelli !!!. Ertu í ópíum vímu eða hvað? Engir borða sviðna kindahausa ÚT FÍFL !! Lúlli strunsaði út og áttaði sig svo skyndilega á því að hann hafði farið út um vitlausar dyr og var skyndilega staddur í einhverju sem leit út fyrir að vera kexverksmiðja.
Hún virtist þó vera gjaldþrota, því að það eina hljóðið sem heyrðist var erlend þjóðlagatónlist sem virtist koma bakvið stæðstu kexvélina.
Lúlli kíkti bakvið vélina og sá eldgamlan hund spila á harmonikku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kex vélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: "Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?
Við þetta tók hundurinn viðbragð og stökk í burtu því þó hann væri hundur var hann þó um leið mesta fól og fól og ofurhetjur eiga illa saman. Lúlli grandskoðaði legustað hundsins og sá sér til undrunar að hundurinn hafði verið að borða heimildarritgerð um skelfiska sem hann hafði sjálfur átt að skila daginn áður. „Skrambans skelfiskur“ hugsaði hann á meðan hann stökk á eftir hundinum og þreif með sér ananassafa.

Heyskapur, viskípeli, Hagkaup

 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Nermal 9/9/06 17:39

Lúlli var ofurhetja í sumarfríi. Hann flatmagaði á strönd við Miðjarðarhafið, buslaði öðru hvoru í sjónum og hugsaði með sér hvað það væri dásamlegt að geta loksins farið í frí eftir margra mánaða þrotlausa vinnu í grænmetisgörðunum. Maður lifir jú ekki á ofurhetjuskapnum einum saman. Þar sem Lúlli lá þarna í mestu makindum og lét sig dreyma um lautarferðir kom allt í einu strandvörður einn, forhertur mjög og gaf honum á lúðurinn! Lúlli hrökk upp og baulaði á strandvörðinn hvurskonar dévítans uppátæki þetta væri, hvort maðurinn væri orðinn kolóður?!
Strandvörðurinn sagði að Lúlli væri allt of stjórnsamur, þessar helvítis ofurhetjur væru alltaf að þvælast fyrir og þar að auki væri strandvörðurinn búinn með rakakremið sitt og allur að þorna upp.
Hann rak fram handlegginn og sýndi Lúlla hvernig húðin virtist hreinlega flagna af honum.
Lúlli sem var nú góðhjörtuð ofurhetja dró upp ofurilmkertið sitt sem hafði þann eiginleika að geta haft ýmis áhrif á þann sem reykurinn var látinn líða á og virkaði miklu betur en sólarolía. Strandvörðurinn ákvað að láta reyna á það og var nærri því að kafna í reykjarmekkinum þegar hann áttaði sig á því að Lúlli hafði notað tækifærið og stungið af út í ísbúð. Strandvörðurinn varð að vonum mjög reiður og öskraði á eftir Lúlla: „Hvað í hoppandi halakörtum heldurðu að þú sért að gera dúfnaskíturinn þinn?“ Strandvörðurinn tók nú tótemsúlu úr hulstri, sem reyndar var blýantur sem hann hafði bara nagað svo mikið að hann líktist tótemsúlu, og fór að skrifa sektarmiða á Lúlla fyrir óspektir á almennum ferðamannastöðum. Á meðan hafði Lúlli hlaupið inn í þjóðleikhús Grikklands, sem þarna var nálægt. Þar var fólk að æfa absúrdískt leikrit sem nefndist Rauðgrautur gærdagsins. Í þá mund er Lúlli kom inn í leikhúsið var verið að æfa atriði þar sem allar persónur leikritsins kepptust um að henda rauðgrauti hver framan í aðra. Lúlla fannst þetta í meira lagi kjánalegt, og faldi sig á milli sætaraða til að ekki til hans sæist. Þar rak hann augun í greiðslukort sem einhver hafði misst á gólfið. Mikið er þetta nú hentugt hugsaði Lúlli. Ég er einmitt blankur núna og svangur. Hann laumaðist því út og leitaði að veitingastað. Þarna var einn. Rauða kjarnorkusprengjan. Srerkasti matur í heimi. Geggjað. Hann gekk inn og settist niður. Já ég vil fá einn sviðakjamma takk. Sviða hvað spurði þjónninn. SVIÐAKJAMMA.. þú veist..brenndann kindahaus. Einn kjamma æi hvelli !!!. Ertu í ópíum vímu eða hvað? Engir borða sviðna kindahausa ÚT FÍFL !! Lúlli strunsaði út og áttaði sig svo skyndilega á því að hann hafði farið út um vitlausar dyr og var skyndilega staddur í einhverju sem leit út fyrir að vera kexverksmiðja.
Hún virtist þó vera gjaldþrota, því að það eina hljóðið sem heyrðist var erlend þjóðlagatónlist sem virtist koma bakvið stæðstu kexvélina.
Lúlli kíkti bakvið vélina og sá eldgamlan hund spila á harmonikku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kex vélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: "Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?
Við þetta tók hundurinn viðbragð og stökk í burtu því þó hann væri hundur var hann þó um leið mesta fól og fól og ofurhetjur eiga illa saman. Lúlli grandskoðaði legustað hundsins og sá sér til undrunar að hundurinn hafði verið að borða heimildarritgerð um skelfiska sem hann hafði sjálfur átt að skila daginn áður. „Skrambans skelfiskur“ hugsaði hann á meðan hann stökk á eftir hundinum og þreif með sér ananassafa. Hundskratti... þú heldur að þú getir hlaupið? En þú hefur ekkert í Lúlla ofurhetju hugsaði Lúlli með sér. Hann sá hvar hundurinn var staddur út á miðju túni og tók því sprettinn út á túnið. Þar var heyskapur í fullum gangi og munaði minnstu að Lúlli yrði fyrir aðvífandi traktor. Keyptir þú ökuleyfið þitt í Hagkaup marhnúturinn þinn !! argaði Lúlli. Hann tók því næst traktorinn og henti honum á eftir hundinum sem var að hverfa yfir hæð á túninu. Hann hitti hundinn meint í hausinn. JESSSSS!!! þetta var glæsilegt, kallar á smá sjúss. Lúlli tók lítinn viskípela uppúr brjóstvasanum og fékk sér vænann slurk. Hann skokkaði því næst að staðnum þar sem traktorinn hafði lent og sá þá að...

Landakort, skotapils, kynlíf

. Eigandi Bíkinieyja. Galdramaður svefnherbergisins.Rugludallur frá náttúrunar hendi. Páfi. Einkastrippari Næturdrottningarinar
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Anna Panna 11/9/06 12:33

Þetta er orðið svo langt, ég áskil mér rétt til að stytta söguna svo að þráðurinn verði læsilegur, fólk verður þá bara að fletta aftur til að sjá fyrri innlegg...

---

Lúlli kíkti bakvið vélina og sá eldgamlan hund spila á harmonikku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kex vélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: "Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?
Við þetta tók hundurinn viðbragð og stökk í burtu því þó hann væri hundur var hann þó um leið mesta fól og fól og ofurhetjur eiga illa saman. Lúlli grandskoðaði legustað hundsins og sá sér til undrunar að hundurinn hafði verið að borða heimildarritgerð um skelfiska sem hann hafði sjálfur átt að skila daginn áður. „Skrambans skelfiskur“ hugsaði hann á meðan hann stökk á eftir hundinum og þreif með sér ananassafa. Hundskratti... þú heldur að þú getir hlaupið? En þú hefur ekkert í Lúlla ofurhetju hugsaði Lúlli með sér. Hann sá hvar hundurinn var staddur út á miðju túni og tók því sprettinn út á túnið. Þar var heyskapur í fullum gangi og munaði minnstu að Lúlli yrði fyrir aðvífandi traktor. Keyptir þú ökuleyfið þitt í Hagkaup marhnúturinn þinn !! argaði Lúlli. Hann tók því næst traktorinn og henti honum á eftir hundinum sem var að hverfa yfir hæð á túninu. Hann hitti hundinn beint í hausinn. JESSSSS!!! þetta var glæsilegt, kallar á smá sjúss. Lúlli tók lítinn viskípela uppúr brjóstvasanum og fékk sér vænann slurk. Hann skokkaði því næst að staðnum þar sem traktorinn hafði lent og sá þá að traktorinn var horfinn og hundurinn líka, það var ekki einu sinni tannhjól að sjá nokkurs staðar. Lúlli klóraði sér í hausnum og tók samanbrotið landakort upp úr brjóstvasanum. AHA! hrópaði hann uppyfir sig. Á kortinu var merktur inn neðanjarðarhellir og Lúlli dró þá ályktun að hundurinn og traktorinn hlytu að hafa horfið inn í hellinn. Hann gekk af stað til að reyna að finna innganginn í hellinn og þremur skrefum síðar kom hann að holu. Hann starði ofan í hyldýpið og hoppaði svo ofan í. Lendingin var mjúk, enda hafði skotapilsið sem Lúlli var í virkað eins og fallhlíf og dregið úr fallhraðanum. Það var kolniðamyrkur en Lúlli var auðvitað ofurhetja svo að hann gat séð í myrkrinu. Hann sá samt ljósglætu í fjarska og gekk í áttina að henni. Allt í einu heyrði hann snökt í myrkrinu og gekk á hljóðið. Samanhnipruð mannvera lá á hellisgólfinu og grét sáran en þegar Lúlli ætlaði að fara að spyrja hvað væri að hætti hún allt í einu að gráta, stökk upp og karatesparkaði Lúlla í punginn og sendi hann fljúgandi í vegginn hinum megin. Djöfuls, hugsaði Lúlli, nú get ég gleymt því að stunda kynlíf næstu vikurnar...
--
Bleikur, hitabylgja, krullujárn

♦ brjálaði demanturinn ♦ valkyrja ♦ elvis ♦ nýliðaskelfir, konan með hinn stimpilinn ♦ blámannagrúppía ♦ fæst nú einnig með háskólagráðu ♦
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Nermal 15/9/06 21:27

Lúlli kíkti bakvið vélina og sá eldgamlan hund spila á harmonikku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kex vélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: "Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?
Við þetta tók hundurinn viðbragð og stökk í burtu því þó hann væri hundur var hann þó um leið mesta fól og fól og ofurhetjur eiga illa saman. Lúlli grandskoðaði legustað hundsins og sá sér til undrunar að hundurinn hafði verið að borða heimildarritgerð um skelfiska sem hann hafði sjálfur átt að skila daginn áður. „Skrambans skelfiskur“ hugsaði hann á meðan hann stökk á eftir hundinum og þreif með sér ananassafa. Hundskratti... þú heldur að þú getir hlaupið? En þú hefur ekkert í Lúlla ofurhetju hugsaði Lúlli með sér. Hann sá hvar hundurinn var staddur út á miðju túni og tók því sprettinn út á túnið. Þar var heyskapur í fullum gangi og munaði minnstu að Lúlli yrði fyrir aðvífandi traktor. Keyptir þú ökuleyfið þitt í Hagkaup marhnúturinn þinn !! argaði Lúlli. Hann tók því næst traktorinn og henti honum á eftir hundinum sem var að hverfa yfir hæð á túninu. Hann hitti hundinn beint í hausinn. JESSSSS!!! þetta var glæsilegt, kallar á smá sjúss. Lúlli tók lítinn viskípela uppúr brjóstvasanum og fékk sér vænann slurk. Hann skokkaði því næst að staðnum þar sem traktorinn hafði lent og sá þá að traktorinn var horfinn og hundurinn líka, það var ekki einu sinni tannhjól að sjá nokkurs staðar. Lúlli klóraði sér í hausnum og tók samanbrotið landakort upp úr brjóstvasanum. AHA! hrópaði hann uppyfir sig. Á kortinu var merktur inn neðanjarðarhellir og Lúlli dró þá ályktun að hundurinn og traktorinn hlytu að hafa horfið inn í hellinn. Hann gekk af stað til að reyna að finna innganginn í hellinn og þremur skrefum síðar kom hann að holu. Hann starði ofan í hyldýpið og hoppaði svo ofan í. Lendingin var mjúk, enda hafði skotapilsið sem Lúlli var í virkað eins og fallhlíf og dregið úr fallhraðanum. Það var kolniðamyrkur en Lúlli var auðvitað ofurhetja svo að hann gat séð í myrkrinu. Hann sá samt ljósglætu í fjarska og gekk í áttina að henni. Allt í einu heyrði hann snökt í myrkrinu og gekk á hljóðið. Samanhnipruð mannvera lá á hellisgólfinu og grét sáran en þegar Lúlli ætlaði að fara að spyrja hvað væri að hætti hún allt í einu að gráta, stökk upp og karatesparkaði Lúlla í punginn og sendi hann fljúgandi í vegginn hinum megin. Djöfuls, hugsaði Lúlli, nú get ég gleymt því að stunda kynlíf næstu vikurnar. Hann hann dauðsárann verk í klofinu. Hann tók vininn út og tékkaði á honum. Úfffffff hann er allur bleikur og krumpaður. Lúlli tók því krullujárn úr tækjabeltinu sínu og snéri uppá hann í hina áttina. Þarna...... nú var kvikindið betra. Jæja, nú eftir þessu karatesparkandi kvikindi. Sá skal vera sendur til Helvítis.... þá fyrst finnur hann hitabylgju, mikklu meiri en hitabylgjan mikkla 1967. Hann stökk því til baka útum gatið, tilbúinn í flest, en samt ekki....

Arfaskapa. Jarðarberjahlaup, ljóðskáld

. Eigandi Bíkinieyja. Galdramaður svefnherbergisins.Rugludallur frá náttúrunar hendi. Páfi. Einkastrippari Næturdrottningarinar
 • Svara • Vitna í •  Senda skilaboð Senda póst
Fergesji 26/11/06 22:13

Lúlli kíkti bak við vélina og sá eldgamlan hund spila á harmoniku. Þegar hundurinn kom auga á Lúlla tók hann viðbragð og gelti hátt. Hann spratt á fætur, henti frá sér harmonikkunni og hljóp að einni kexvélinni og hóf að gelta og benda á einhvern hluta vélarinnar.
Lúlla datt strax í hug að eitthvað væri að: „Hvað er það strákur? Alternatorinn? Rafgeymirinn?“
Við þetta tók hundurinn viðbragð og stökk í burtu því þó hann væri hundur var hann um leið mesta fól og fól og ofurhetjur eiga illa saman. Lúlli grandskoðaði legustað hundsins og sá sér til undrunar að hundurinn hafði verið að borða heimildarritgerð um skelfiska sem hann hafði sjálfur átt að skila daginn áður. „Skrambans skelfiskur,“ hugsaði hann á meðan hann stökk á eftir hundinum og þreif með sér ananassafa. Hundskratti... þú heldur að þú getir hlaupið? En þú hefur ekkert í Lúlla ofurhetju hugsaði Lúlli með sér. Hann sá hvar hundurinn var staddur út á miðju túni og tók því sprettinn út á túnið. Þar var heyskapur í fullum gangi og munaði minnstu að Lúlli yrði fyrir aðvífandi traktor. Keyptir þú ökuleyfið þitt í Hagkaup marhnúturinn þinn !! argaði Lúlli. Hann tók því næst traktorinn og henti honum á eftir hundinum sem var að hverfa yfir hæð á túninu. Hann hitti hundinn beint í hausinn. „JESSSSS!!! þetta var glæsilegt, kallar á smá sjúss.“ Lúlli tók lítinn viskípela uppúr brjóstvasanum og fékk sér vænan slurk. Hann skokkaði því næst að staðnum þar sem traktorinn hafði lent og sá þá að traktorinn var horfinn og hundurinn líka, það var ekki einu sinni tannhjól að sjá nokkurs staðar. Lúlli klóraði sér í hausnum og tók samanbrotið landakort upp úr brjóstvasanum. „AHA!“ hrópaði hann uppyfir sig. Á kortinu var merktur inn neðanjarðarhellir og Lúlli dró þá ályktun að hundurinn og traktorinn hlytu að hafa horfið inn í hellinn. Hann gekk af stað til að reyna að finna innganginn í hellinn og þremur skrefum síðar kom hann að holu. Hann starði ofan í hyldýpið og hoppaði svo ofan í. Lendingin var mjúk, enda hafði skotapilsið sem Lúlli var í virkað eins og fallhlíf og dregið úr fallhraðanum. Það var kolniðamyrkur en Lúlli var auðvitað ofurhetja svo að hann gat séð í myrkrinu. Hann sá samt ljósglætu í fjarska og gekk í áttina að henni. Allt í einu heyrði hann snökt í myrkrinu og gekk á hljóðið. Samanhnipruð mannvera lá á hellisgólfinu og grét sáran en þegar Lúlli ætlaði að fara að spyrja hvað væri að hætti hún allt í einu að gráta, stökk upp og karatesparkaði Lúlla í punginn og sendi hann fljúgandi í vegginn hinum megin. „Djöfuls,“ hugsaði Lúlli, „nú get ég gleymt því að stunda kynlíf næstu vikurnar.“ Hann hafði dauðsárann verk í klofinu. Hann tók vininn út og tékkaði á honum. „Úfffffff hann er allur bleikur og krumpaður.“ Lúlli tók því krullujárn úr tækjabeltinu sínu og snéri uppá hann í hina áttina. „Þarna...... nú var kvikindið betra. Jæja, nú eftir þessu karatesparkandi kvikindi. Sá skal vera sendur til Helvítis.... þá fyrst finnur hann hitabylgju, miklu meiri en hitabylgjan mikla 1967.“ Hann stökk því til baka útum gatið, tilbúinn í flest, en samt ekki þar eð jarðarberjahlaup það er hann hafði etið um morguninn neitaði honum um snöggar hreyfingar. Á einn ellegar annan hátt náði Lúlli þó að klöngrast upp á yfirborð jarðarinnar, en þá tók eigi betra við. Í tíu metra fjarlægð frá hellismunnanum hafði verið sett ferðasvið, er heyrði til landsmóts hagyrðinga. Rétt í þann mund er eitt ljóðskáldið hugðist flytja nýjasta ljóð sitt um arfaskapa stökk Lúlli upp á sviðið og öskraði, svo tók undir í fellunum í kring:„

-

Flagg, draumur og orðsnilldarframleiðsla.

Konungur Efergisistan • Gáfumálaráðherra • Flöt jörð - Slétt föt - Hrein trú • Áttum bestu endurkomuna árið 2008 • Sturtufíkill
» Gestapó   » Sögur, gátur, leikir og dægradvöl   » Hvað er nýtt?
Innskráning:
Viðurnefni:
Aðgangsorð: