Í þann mund er Móri gerði sig líklegan til að brölta á bak Bríeti, setti Skjáta undir sig hausinn, krafsaði reiðilega í fjárhúsgólfið og renndi sér svo af alefli í síðu Bríetar, sem síðan lá afvelta í skítnum.
Þá tók Hans til sinna ráða, hann stökk af sperrunni, lenti ofan á Skjátu, sem rumdi eins og tívetra rollur einar geta. Hann var með rúningsvélina í hendi og bjóst til að rýja hana inn að skinni.
minni á að samkvæmt reglum þarf endirinn að koma í næstu málsgrein
En um leið og Hans spyrnti í sperruna, losnaði hún og féll niður með bauki og bramli. Kom hún í höfuð Móra, sem drapst samstundis. Við það gáfust rollurnar Skjáta og Flekka upp og voru seinna sendar í slátrun. Herlúf og hans fólk sluppu sem sé lifandi úr hremmingum þessum. Endar svo þessi saga.
.. og þó. Því Móri gekk aftur á afturlöppunum og hrelldi hvern þann er leið átti um hlöðu þessa. Er hann eini Mórinn af kindakyni er getið er í annálum.
(sorrý, hef einhverja fáránlega þörf fyrir að brjóta reglur)
Ég trúi því varla að reglugerðarmeistari ríkisins verði ósáttur við þetta aukasvar hjá þér :)
Bravó, þetta var ákaflega skemmtileg saga, bráðsmellin og lúmsk. Ólíkt sumum langþvaðurskjaftavöðlunum hér sem ég sjálfur átti þátt í að langþvaðurskjaftavaðlast í.
Stekkur hæð sína Klapp, klappa, Klapp.Klapp.
Tjaldið fellur, og er nú sagan öll.