Vínarbrauðið veldur mér
vanda nú sem áður
ekki neinu öðru hér
orðið get ég háður.
Háður er ég hreinum spíra,
hörkukaffi, nikótín.
Nú ég vil mig niður gíra,
nærist því á aspartín.
Asperín er fæða föl
fæst í henni lyfju,
það að snæða er kannski kvöl
karli vekur syfju
Syfjaður eflaust á sunnudag verð
sofið ég get eftir dauðann
þangað til verð ég á fljúandi ferð
fyrst mála ég bæin vel rauðan.
Syfjaður eflaust á sunnudag verð
sofið ég get eftir dauðann
þangað til verð ég á fljúandi ferð
fyrst mála ég bæinn vel rauðan.
Rauðan dregilinn dreg ég þér út
dásama blessaða vorið
Fáðu þér gúlsopa góði af stút
gef ekkert nöglu við skorið
Lena mín hér liggur enn
með lærin sundurglennt
hérna fékk´ún drátt í denn
með dýralækni að mennt.
menntir eru mikils virði,
mjög í bækur skyldum rýna
(án þeirra kannski kyndugt syrði
karlinn elsku frauku sína)
Sína enn í Eldhúsinu
er að baka köku.
Þá Andrés tekur ávalt hrinu
í að halda vöku.
Sín á milli sagði hann,
sjáðu hvað þú tyggur!
Í þann mund að éta mann,
úrbeinaður hryggur.
Jæja of seinn víst..
Vöku sinni Valdi hjelt
vaskur smala drengur,
þegar Garpur hafði gelt [Snupr: Lágkveðustuðlun. Hlebbi.]
og gólað mikið lengur.
Ég flýg sem hrafn yfir krummo.
Vökustaurinn vælir enn,
veit að nú þarf snerpu.
Eru flestir aumir menn
sem éta kjötið skerpu.
Skerpa verður skurðarhníf
skærin gömlu brýna
Þannig endar þreytta líf
þrjóskufullra svína
Túpa full af tannkremi,
tæran gerir raftinn.
Fúlan munn af frændsemi
fyllir mentolkjaftinn
Kjaftur fyrir neðan nef
nýtist manni best
sára færðu sjaldan kvef
sé nefið þannig fest.
Festa einnig frúar kaus
fálmarana saman.
Henni jafnan hönd var laus,
hættuleg var daman.
Dömuna skal dæma fljótt
dæmalaust að heyra
lausa höndin losnar skjótt
losum jafnvel meira.