Byggðin í eyði og búið tómt
bjargar mér ekkert úr þessu
áður hér konungar sér hefðu sómt
og sungið og beðið við messu
-en Sæunn mín -konan- hún kallaði frómt:
"Karl minn! Ég breyttist í lessu!"

Lessur eru ljúfar,
laglegur ei í skrúfar,
stand'ei í þeim stúfar,
stundum eru hrjúfar.

Hrjúfar, ljúfar, heillagóðar
hálftum betri' en karla
tungur kvenna titra rjóðar
telpan segir "Já" og hljóðar

Unun að lesa ‹Gefur frá sér vellíðunarstunu›

Hljóðar óð og hróðug mjög
hress er rjóða stelpan.
Sjóðar ljóða-sóðalög
sæl vill bjóða telpan.

Telpan upp í turninn kleif
tók upp kjól og flissaði
áhorfendur að þá dreif
yfir sem hún pissaði

Pissaði í koppinn presturinn
prófasturinn líka,
gaman sagði gesturinn
góðu, má nú flíka.

Flíkur mínar fínar eru
fara mér svo vel
Í þeim sé svo sæta veru
ég set í hárið gel

[Innlegg fært]

(Ég er með svo marga þræði opna að ég svara hér alltof seint.)

Gel í loðinn hausinn lætur
löðursveittur vinurinn
á morgun er hann fer á fætur
fögnuðurinn verður þinn.

Gel er stundum gott að fá
glænýtt hárið í.
Kvennarfarið fer þá á
fljótt þó aftur sný.

Stuðlar hjá krummo voru báðir í lágkveðum í fyrstu línu... svoleiðis er bannað.

Snýti ég mér á Snæbirni
snara ég Finn og bind svo fast.
Ólafur Ragnar einbirni
á endanum fékk stórt frekjukast.

Sauðir vilja svaka stuð,
helst það vilja með kindum.
Þó það verði mikið puð,
að taka þær í lindum.

sauðalegt víst þykir það
að þvílík yrkja kvæði
farðu aftur út á hlað
og æfðu þig í næði.

(Komdu svo endilega aftur.)

Næði ég þér núna fljótt
nístings kulda í,
Sæjir þú af silvri gnótt
og sængurfötin ný.

Nýja sængin nýtileg
nötra undir henni
Yfir mig ég hana dreg
alltaf því ég nenni.

Lítilsháttar stuðlavesen í þriðju línu hjá fröken Djamm . . .

Nýtt er gamalt, gamalt nýtt.
Nóg er meir´ en ekkert.
Frítt er ófrítt, ófrítt frítt.
Ógeðslega lekkert.