stokknum hleypi státinn af
stoltu fleyi
sigli á því út á haf
og mig hneygi
Hneygir sig hnokkinn sá
fyrir hafi
Ælir þar öldum á
Enter afi
HumKlórar sér í höfðinu
[obbossí... þvílík ofstuðlun er fáséð... Skabbi]
Asakið! Glottir eins og fífl
Afi minn og Maríu
(mind you; þetta' er satt)
nældi sér í naríu
og notar fyrir hatt!!
María ein mey var hrein
mönnum eigi undi
Utan Guði, ei var mein
undan honum stundi
Messias þá fæddist.
Kraftaverk hann gerði mörg,
þó fólk að honum hæddist.
[obbobbobbb... þetta á ekki heima hér aulinn minn...Skabbi]
Stundum þykir stormur góður!
Stumra hví?
Sjúkur nú og orðinn óður
yfir því.
Þín er vonin væni minn
að vaknir oftar kendur,
ekki lengur æla'á kinn
og engar sóðarendur.
Rendur eru röngu á
rjómahvítt að framan.
Fallegt er og fagurt hjá
frúnnum svona saman.
Saman koma sætar frúr
til samanburðarkeppni.
Einni verð ég aldrei trúr,
nú áskotnast mér heppni.
Heppni mín er herfileg
happdrætti ey vinn
Enga konu eignast ég
þær ávalt velja hinn.
úff... mér finnst alltaf erfitt að byrja á svona orði...
Hinn var enginn heigull þó
honum vildi krjúpa.
Með einni sveiflu haus af hjó
hrökk það af við strjúpa.
Strjúpinn geymir stóran haus
stoltur er og vís.
Verst er ef hann veltist laus,
ég verð að leita nýs.
Nýskeð er og undrun mjög
enn ég gleymi vart,
heyrði Baggalútsins lög
laglegt músíkskart.
Nýskeð er og undrun mjög
enn ég gleymi vart,
heyrði Baggalútsins lög
laglegt músíkskart.
Skartar flóinn Skjálfanda-
skærum fjallabláma.
Umræðan um álvanda
yfir varpar gráma.
Grá er hún en glettin vart
gyðja álsins Vala.
Landið verður sviðið, svart
er svínið fer að tala.
Talar kerling, tannlaus er,
tal sem ekki má
Gaman væri að vita hver
er villtust hennar þrá
Þráhyggjan, hún þrífst í mér;
þúsundsinnum vakin.
Allt, sem fyrir augu ber:
Unnur Birna - nakin.