Kalla hérna hátt og oft
heyra allir gestir,
Þingeyingar Þurfa loft
þótt þeir séu bestir.
‹Ljómar upp›
Bestir eru Borgfirðingar,
búskapur er þeirra fag.
Hingað koma hagyrðingar
og hylla þá í allan dag
Daglega ég deigið hnoða.
Dæmalaust mér skemmtilegt,
þykir svo úr mjöli' að moða,
margvíslegan kökuhroða.
Hroðalegt er húsið mitt
hrikta stoðir allar.
Betra er þá búið þitt
með burðarvirki hallar.
Kökuhroða kastaði
kerlingin í börnin
Karlinn klístrið lastaði
kakkaðist víst görnin
œœœœ
‹seinn ó seinn›
Sauður ertu satt er það,
satt orð aldrei segir.
Ég þér hendi út á hlað
ef þú ekki þegir.
Smá aukastuðlar í þriðju línu hjá þér útvarpsstjóri.
Það kvíslaði því að mér lítill fugl að þetta væri ekki ofstuðlun því báðir væru í lágkveðu. Sjálfur er ég ekki alveg viss, en lét þetta standa.
Já... finnst samt frekar líklegt að þetta teljist sem auka stuðlapar, annars væri ekkert til sem heitir ofstuðlun, eða hvað?
Til þess að stuðlar séu gjaldgengir þarf amk annar þeirra að vera í hákveðu, það eitt veit ég. Þess vegna gerði ég mér þetta að góðu, enda bæði H-in í lágkveðu.
Þú um það hehe, ég er sosem enginn sérfræðingur, bara að skipta mér af.
Sauður ertu satt er það
satt orð aldrei segir.
Ég þér hendi út á hlað
ef þú ekki þegir.
Hef breytt letri til að sýna ofstuðlun í 2 og 4 línu.
Þegja stundum þyrfti eg
þá er minni skaðinn.
Úr afskiptum ég óðar dreg
og yrkji brag í staðinn.
Staðinn er og stundum megn
stendur af mér fnykur.
En eftir ljóð og limruregn
ljúffengur sem sykur
Sykur skal ég sækja nú,
seðja okkar hungur.
Er slíkan heim ég ber í bú
bleikar verða tungur.
Tungur illar tönglast á
teiknimynda röðum
Ekki geðveikt guðlast má
gerast hér í blöðum