það heitir aftan í mann

Það er frekar sóðalegt heldur en vandræðalegt. Nema kannski ef maður er auli.

Það er mjög vandræðalegt þegar maður er búinn að tæma innkaupakörfuna við kassann í matvörubúðinni og uppgötvar að veskið varð eftir heima.

...maður hittir einhvern sem maður kannast rosalega við og fer að tala við viðkomandi og rifja upp alla mögulega staði sem maður gæti kannski hugsanlega hafa séð hann áður en fatta svo að þetta er bara einhver sem maður hefur séð nokkrum sinnum í strætó.

Það er svo vandræðalegt að koma óvænt í kaffi til vinkonu sinnar og sjá hana og manninn hennar í heitum ástarleik á eldhúsborðinu.

(ég banka sko aldrei hjá neinum vina minna, nema ef það er læst)

kva... fékkstu bara ekki að vera með ‹Grípur um kvið sér, leggst í fósturstellingu á jörðina og veltist um, emjandi af hlátri›

það er svo vandræðalegt þegar einhver sem þú telur að þekki þig þarf að hugsa til að muna hvað maður heitir

Það er svo vandræðalegt þegar maður er að labba upp eða niður tröppur og heldur að þrepin séu fleiri en þau eru. Svo sér fullt af fólki mann stíga asnalega og jafnvel missa það sem maður er með í höndunum.

Það er svo vandræðalegt að detta niður stigann í skólanum, og það er alltaf að gerast!

Það er svo vandræðalegt að kasta fram spurningu á leikjaþræði, og gleyma svo hvert svarið var.

Það er svo vandræðalegt að ætla að setja innlegg á "hvað eigum við að hlusta á" og fatta að maður er að hlusta á Leoncie - Draumurinn um Keflavík.

Það er svo vandræðalegt að sofna í sófanum þegar einhver er hjá manni í heimsókn.

(ég er allt of góð í því að sofa)

Að festa bílinn sinn og teppa alla umferð.