‹Sest niður og bíður spenntur eftir að kveikt verði á bálkestinum.›

‹kveikir í bálkestinum og bíður þar til hann skíðlogar...............mígur á bálið...............mikið............það slokknar› Ahhhh.... ég elska lykt metans í morgunsárið.

‹Dreifir sykurpúðum og bíður eftir að bálið kvikni ›

‹Skoðar bálköstinn›
Iss hvað þetta er nú ræfilslegt.
En hvað segir Ungfrú Norn við öllu þessu ?
‹Svipast um eftir Norninni›

Hún hefur sennilega látið sig hverfa.

Kæri Nornastrákur. Dulnefni hafa ofta voða í för með sér.Það minnir mig á sögunna
um dreng nokkurn sem fæddur var undir jökli. Góðan veðurdag þegar sólin skeyn og
skýinn yfir fyrðinum lýstu með fráveru sinni. Fór nefndur piltur af stað í gæfuleit. Aum móðir hans hafði gefið honum það fallegasta nafn sem hún einstæð og af síldarvinslu þrotnum líkama sínum gat hugsað sér. Nafnið var Góði. Drengurinn Góði undi sér illa í plássinu undir jökli og sótti á stærri mið. Með aðeins Nnokkrar rúgbrauðsneiðar með alseingum rjóma á hélt Góði á fund gæfunnar. eftir langa og svanga göngu staldraði söguhetja vor í Borgarnesi og var óðar spurður nafns, þar sem Borgnesingar eru þektir fyrir forvitni sem aðeins mæla má með frumbyggjum norðurhluta Hafnafjarðar.'eg er Sonur kölska sagði Góði sem þreittur eftir langa göngu nentist ekki að svara skilgreiningu persónunafns síns. Þar sem Borgfyrðingar eru þektir fyrir að vera Guðhræddiir og hjátrúarfullir og að ekki stíga í vitið. tóku þeir af honum lífið. Í staðinn fyrir að komast suður og öðlast frægð sem hetjutenór í Ameríkunni því strákur var söngmaður góður feitur mjæg sem er góður stuðningur fyrir diafragman. lét hann líf sitt án tilgangs og frægðar. Þess vegna elsku sonur galdrakellu notaðu ávalt þitt rétta nafn.

Þettað var nú bara heimski ég sem er svo gleiminn að ég kem sjálfsagt til með að mæta í jarðaförinna mína langt á eftir áætlun