Svona svona, ekki æsa þig svona mikið. ‹Faðmar Furðu innilega til að róa hana og kyssir› Hún er bara afbrýðisöm út í okkur og vill reyna að stýja okkur í sundur.
Stýja ykkur í sundur? Ég er bara mjög kærleiksrík manneskja. Enda á Don hjartað mitt.
Jæja, ég hef þá bara mislesið, ég biðst afsökunar.
Á ég í alvörunni hjartað þitt? ... Og ef svo er, meinarðu það bókstaflega og má ég þá gera hvað sem ég vil við það?
Á ég í alvörunni hjartað þitt? ... Og ef svo er, meinarðu það bókstaflega og má ég þá gera hvað sem ég vil við það?
Það þætti mér ólíklegt. Ástæðan er sú að margt af því sem þú gætir gert við það myndi skaða aðra hluta af aulanum. Slíkt felst sjaldnast í eignarrétt.
Sem dæmi gætir þú átt hafnaboltakylfu. Þrátt fyrir að það væri engum blöðum um það að fletta að kylfan væri algjörlega þín eign, sé ég ekki fyrir mér að þú mættir nota hana í hvað svo sem þú vilt helst.
En annars finnst mér það afar mikið örlæti ef aulinn hefur í raun réttri gefið þér hjartað í sér. Ber það vott um manngæsku og umhug.
Reyndu svo að vera góður við hana ef satt reynist að hjartað er þitt.
-
Jájá, ég set það bara upp á einhvern góðan stað á hillunni minni, neinei segi svona, ég leyfi henni bara að hafa það inní líkamanum. Held að það henti betur.
Jájá, ég set það bara upp á einhvern góðan stað á hillunni minni, neinei segi svona, ég leyfi henni bara að hafa það inní líkamanum. Held að það henti betur.
Þarna þekki ég þig !
Knúsaðu mig nú kálfurinn þinn !
‹Faðmar Don karlmannlega›
-
‹Muldrar› Ég er ekki kálfur.
Og getur þú ekki knúsað mig fyrir það ?
‹Glottir eins og nefapi í síðkjól›
-
Jú ætli það ekki bara ‹Faðmar Limbra karlmannlega og slær hann fast í bakið í leiðinni›
Jú, ég er alveg endur....eitthvað, ‹dettur ekkert gáfulegt í hug.›
Endurtekinn? Endurskoðaður? Endurbættur? ‹Reynir að hjálpa Donna að finna orðið›
Já akkúrat, þetta síðasta... þetta þarna sem Sundlaugur sagði.